[:el]Μια διαφορετική Ολυμπιακή ιστορία
Ήταν κάποτε ένα μικρό, έγχρωμο κοριτσάκι που ζούσε στα νότια των Ηνωμένων Πολιτειών. Μια μέρα το κοριτσάκι , που δεν είχε πατέρα , αρρώστησε από πολιομυελίτιδα. Η πιο σφοδρή του επιθυμία ήταν να ξαναπερπατήσει και να μπορεί να τρέχει και να παίζει με τα άλλα παιδιά. Το καροτσάκι με το οποίο το πήγαιναν βόλτα η μητέρα και τα αδέρφια του – δώδεκα στο σύνολο – ήταν ένα πολύ φτωχό υποκατάστατο.
Κάποια στιγμή η μητέρα της μικρής άκουσε να μιλούν για κάποιο γιατρό στο νοσοκομείο της πόλης , ο οποίος κουράριζε φτωχά παιδιά δωρεάν. Έβαλε, λοιπόν, την κόρη της μέσα σε ένα χειροκίνητο κάρο και το έσερνε για τρεις μέρες πάνω στο σκονισμένο και ανώμαλο δρόμο, μέχρι να φτάσει στην πόλη. Γεμάτη ελπίδες, ρώτησε το γιατρό αν μπορούσε να κάνει την κόρη της να ξαναπερπατήσει. Ο γιατρός απάντησε καταφατικά και έδωσε στο παιδί ένα ζευγάρι δεκανίκια. Μα η μητέρα αφού έριξε μια ματιά στην κόρη της με τα δεκανίκια , είπε: “Ευχαριστώ πολύ γιατρέ, άλλα δε θέλω να περπατήσει η κόρη μου με δεκανίκια. Θέλω να ξαναπερπατήσει κανονικά. Αυτή είναι η επιθυμία της καρδιάς της ”. Ο γιατρός απάντησε : “Λυπάμαι πολύ, άλλα η κόρη σας πάσχει από μια σοβαρή μορφή πολιομυελίτιδας. Δε θα μπορέσει πότε να ξαναπερπατήσει χωρίς δεκανίκια ”.
Η μητέρα δεν έμεινε ικανοποιημένη από την απάντηση. Κι αν ο γιατρός έκανε λάθος; Κι άλλοι γιατροί είχαν κάνει λάθη στο παρελθόν. Άρχισε να τρίβει τακτικά τα πόδια της κόρης της με διάφορα βότανα και να τους κάνει μασάζ – και προσευχόταν στο θεό. Ύστερα από έξι μήνες , είχε την αίσθηση ότι τα πόδια της μικρής πήγαιναν καλύτερα . πήγε για άλλη μια φορά στο νοσοκομείο με την κόρη της. Ο γιατρός εξέτασε το παιδί και είπε ότι δεν έβλεπε καμία βελτίωση. Σύστησε μάλιστα στη μητέρα να μην τρέφει φρούδες ελπίδες και προσδοκίες.
Παρά την τεράστια απογοήτευση τους , και παρ’ όλο που ένιωθαν ανήμπορες και απελπισμένες , η μητέρα και η κόρη της δεν έχασαν τις ελπίδες τους. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν εντελώς ανόητες. Συνέχιζαν να κάνουν μασάζ , να κινούν τα πόδια και να προσεύχονται στο θεό. Κάποια μέρα , η μικρή άρχισε να νιώθει και πάλι τα πόδια της. Κάποια στιγμή, κατάφερε με κάποια βοήθεια να σταθεί όρθια για πρώτη φορά. Και υστέρα έκανε το πρώτο της βήμα. Συνέχισε να κινείται με κάποια δυσκολία και σιγά – σιγά έμαθε να ξαναπερπατάει. Ύστερα αφού περπάτησε , δε τη σταματούσε τίποτε. Ήταν λες και ήθελε να κερδίσει το χαμένο καιρό, να κάνει όλα τα βήματα και τα τρεχαλητά που είχε στερηθεί όσο έπασχε από την πολιομυελίτιδα. Έτρεχε, έτρεχε, όλο έτρεχε , και έγινε τριπλή Ολυμπιονίκης στην Ολυμπιάδα της Ρώμης , δηλαδή στα 100 και στα 200 μέτρα, καθώς και στην σκυταλοδρομία γυναικών.
Ακόμα και σήμερα, το όνομα Γουίλμα Ρούντολφ είναι γνωστό σε πολλούς ενθουσιώδεις οπαδούς του στίβου. Γνωρίζουν ακόμα και το παρατσούκλι της , “Μαύρη Γαζέλα” που της δόθηκε στην Αιωνία Πόλη για τον κομψό τρόπο με τον οποίο έτρεχε.
[:]
