H «Καλλίπυγος» στους πέντε ωκεανούς

Από εδώ μπορείτε να κατεβάσετε το βιβλίο του Γιώργου Γκρίτση «Καλλίπυγος»

με φωτογραφικό υλικό μία ευγενής χορηγία του https://cyprussailingtv.com

Ξέρεις κάθε ταξίδι ανοίγεται στα περιστέρια

Όλος ο κόσμος ακουμπάει στη θάλασσα και το νερό

Θα πιάσουμε το σύννεφο θα βγούμε από

τη συμφορά τον χρόνου

Από την άλλην όψη της κακοτυχιάς

Θα παίξουμε τον ήλιο μας στα δάχτυλα

Στις εξοχές της ανοιχτής καρδιάς

Θα δούμε να ξαναγεννιέται ο κόσμος

Οδ. Ελύτης

Προσανατολισμοί

Πηγαίνοντας την ελληνική σημαία στα πέρατα της Γης αποδείξαμε, εάν χρειαζόταν, ότι μπορούμε σήμερα στην Ελλάδα να φτιάχνουμε σκάφη και να τα οδηγούμε (τις χειρότερες θάλασσες. Λέω σήμερα διότι με τα νέα οικονομικά δεδομένα τα ελληνικά πληρώματα όλο και σπανίζουν, ενώ με την οικολογική καταστροφή της Μεσογείου αργοπεθαίνει και η αλιεία. Έτσι οι αθλητές ιστιοπλόοι είναι πλέον κληρονόμοι των λειψάνων της μαζικής ναυτικής παράδοσης του τόπου.

Με την επιστροφή μας κορυφώθηκε μια προσπάθεια που άρχισε πριν από πολλά χρόνια και στην οποία συνέβαλαν πολλοί άνθρωποι του ιστιοπλοϊκού χώρου όχι μόνο με λόγια, αλλά με αυθόρμητες πράξεις και αυτοθυσία. Ναι μεν ήμασταν δυο άτομα στη μέση των ωκεανών, αλλά είχαμε τη συμπαράσταση άπειρων φίλων μας απ’ όλη την Ελλάδα, ιδίως από τον Πειραιά, την Καλαμάτα και τη Σύρο.

Πρώτα θα ήθελα να ευχαριστήσω τη μητέρα μου, που πάντα στάθηκε δίπλα μου και με μπόλιασε με το ιστιοπλοϊκό μικρόβιο, μαζί με τους δασκάλους μου Σάββα Γεωργίου, Μανόλη Παντελή και Στέλιο Μπόνα

Επίσης, πρέπει να ευχαριστήσω όσους συνέβαλαν στην κατασκευή της «Καλλίπυγου» και που χωρίς τη βοήθειά τους δε θα υπήρχε αυτό το θαυμάσιο υπερωκεάνιο: τους κυρίους Μαργέλη, Κακαλίκα, Βενιέρη, Χαβουτσά, Κανδρή, Λαλιζά, Σαραντίδη, Παναγιωτόπουλο και Μυλώβα, όπως και τις εταιρείες Icom Hellas, Φαραντζή, Αφοί Ηλιόπουλοι και Κούλλια Polygloss.

Στη διάρκεια του πενταετούς περίπλου 80 χιλιάδων χιλιομέτρων μας βοήθησαν ο κ. Μέζας από το Ι.Ο.Π. και ο κ. Παπαϊωάννου της Elvstrom Hellas, ενώ αφάνταστη ήταν η παρότρυνση του ραδιοερασιτεχνικού κόσμου, χάρη στον οποίο διατηρήσαμε επαφή με τη στεριά κατά τον περίπλου Ιδιαίτερα συγχαρητήρια λοιπόν στους κυρίους Σπέη, Μπαρμπάτσαλο, Κολλίδα, Ντουσόν και του πανταχού παρόντος “ΑΜΑ” για το ερτζιανό αριάδνειο νήμα που ξετύλιξαν αυτά τα χρόνια. Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε αυτούς τους ανθρώπους, αλλά και οι όλους εσάς, τον ελληνικό ναυτικό κόσμο, που υπήρξατε η ψυχή και το πνεύμα που με ωθούσε.

Ο περίπλους της Γης δεν ήταν μια φυγή, αλλά μια αναζήτηση. Πέραν του αθλητικού χαρακτήρα του ωκεάνιου μαραθώνιου, μάθαμε να ζούμε λιτά, ανακαλύπτοντας εκ νέου τη χαρά της ζωής κοντά στη φύση, με σεβασμό προς αυτήν, και την ορθολογική χρήση των πόρων και της ενέργειας που μας προσφέρει.

Αναθεωρώντας το σκοπό της ζωής μας και τα είδωλα που προσκυνάμε, διαπλεύσαμε τους ωκεανούς έξι φορές. Επί τριάντα μέρες στο πέλαγος μάθαμε ότι η επιβίωση μας βρισκόταν στα χέρια μας, εξ ολοκλήρου υπ’ ευθύνη μας, βασισμένη στις γνώσεις μας και στη σωστή προετοιμασία, αποδεχόμενοι τους νόμους της φύσης, συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορείς να κάνεις ρουσφέτια στον Αίολο και στον Ποσειδώνα. Μάθαμε πως το κουράγιο δεν είναι απερισκεψία, αλλά η λογική καταστολή του φόβου. Ενώ ο ήλιος και τα άστρα μετρούσαν το χρόνο, οριοθετούσαμε την επιβίωσή μας στις 60 ημέρες που μας επέτρεπαν τα 300 λίτρα των δεξαμενών μας νερού και —χωρίς ψυγείο— η πενιχρή μας τροφοδοσία.

Δραπετεύσαμε από το σύστημα, αρνούμενοι την ασφάλεια και το δελεαστικό, ανακουφιστικό κατευνασμό, αναζητώντας ξεχασμένες αξίες.

Επανατοποθετώντας την παρουσία μας στον πλανήτη, απελευθερωμένοι από τη βαβούρα και τα κάλπικα οράματα, γευτήκαμε την αγνότητα του περιβάλλοντος. Ποιο τεχνητό μέσο θα μπορούσε να ανταποδώσει τη μαγεία μιας νυχτερινής μπαλονάδας, όταν με υπόκρουση το φλοίσβισμα της πλώρης γίνονται ένα ουρανός και θάλασσα; Ή πώς να απεικονιστούν τα ατέλειωτα ζυγιάσματα των άλμπατρος στις θυμωμένες θάλασσες του Νότου;

Στην ξύλινη «παράγκα» μας των 14 τετραγωνικών μέτρων, με απίθανη θέα και γείτονες τα δελφίνια, αναζητήσαμε την καβαφική δεοντολογία, την περιπέτεια της ζωής, ανακαλύπτοντας πολιτισμούς από την πίσω πόρτα, προσεγγίζοντας ψαροχώρια και αναπλέοντας ποταμούς, γευόμενοι την αγνή φιλοξενία των συνανθρώπων μας στα πιο εξωτικά μέρη.

Αυτά σημαίνουν για μας «Ο γύρος του κόσμου», κι όχι το «Σουβλάκι του λαού» ή κάποιες άλλες φαντασιώσεις που μας εξαναγκάζουν να κατεβάζουμε το κεφάλι στο καθημερινό κουρμπέτι. Το πόσο εξαπατάμε τους εαυτούς μας φανερώθηκε στην αρχή κιόλας του ταξιδιού: στην Ιταλία οι τοπικές αρχές αναγνώρισαν την κυανόλευκη που κυμάτιζε στην πρύμνη μας ως… φινλανδική σημαία. Άλλη μία απόδειξη της νεοελληνικής μας αυταπάτης ότι όλα περιστρέφονται γύρω μας και ότι η ύπαρξή μας είναι δεδομένη.

H «Καλλίπυγος» στους πέντε ωκεανούς