ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΙΣΤΙΟΠΛΟΙΑ
Τι και αν έχουν γραφτεί για αυτό το πολύ λεπτό θέμα άρθρα από ειδικούς και μη ,από επιστήμονες αλλά και προπονητές το πρόβλημα φαίνεται να διαιωνίζετε και να χειροτερεύει με την πάροδο των χρόνων. Είναι πράγματι πολύ λυπηρό αυτό που συμβαίνει.
Μετά από εννέα μήνες αποχής από τον αξίωμα του προπονητή μπορώ πλέον να αναφερθώ σε κάποια θέματα που έζησα ο ίδιος και βλέπω να εξελίσσονται σε πολλούς ομίλους στην Ελλάδα.
Από την μια μεριά οι γονείς . Είναι απολύτως φυσιολογικό να θέλεις το παιδί σου να πάει μπροστά να διαπρέψει και να ζήσεις να το καμαρώσεις να κάνει διάφορα στην ζωή του, πρωταθλητισμός λέγεται αυτό ,σπουδές ,επαγγελματική αποκατάσταση, γάμος ,εγγόνια και πολλά άλλα. Στο βωμό όλων αυτών πολλές φορές κάνουν το λάθος να θυσιάζουν πολλές αξίες και ινδανικά . Φυσικά πιστεύουν ακράδαντα ότι κάνουν το καλύτερο για το παιδί τους που δεν ξέρει ακόμη τι συμβαίνει γύρω του γιατί είναι “μωρό” ενώ στην ουσία τα ίδια τα παιδιά πολλές φορές κατακρίνουν και αποδοκιμάζουν τις πρακτικές των γονιών τους.
Όχι δεν προσπαθούν όλοι να βλάψουν το παιδί σας και ειδικά οι προπονητές. Είναι εκεί για να μάθουν στο παιδί σας ένα από τα πιο συναρπαστικά αθλήματα που υπάρχουν. Την Ιστιοπλοΐα.
Ένα άθλημα που μαθαίνει στον αθλητή να αγωνίζεται χωρίς να έχει τον προπονητή του κατά την διάρκεια του αγώνα να του μιλάει (αυτό γίνετε πριν και μετά τον αγώνα) και που δεν έχει κερκίδα δυστυχώς παρά τις προσπάθειες των τελευταίων χρόνων για κάποιους αγώνες κοντά στην στεριά πράγμα που συχνά δυσαρεστεί τους αθλητές.
Κρίνω απολύτως φυσιολογικό να θέλει ο γονιός να βλέπει το παιδί του στην προσπάθεια που κάνει και να του δίνει δύναμη. Δυστυχώς σε αυτό το άθλημα αυτό δεν μπορεί να γίνει ακόμη, τουλάχιστον σε διασυλλογικό και πανελλήνιο επίπεδο.
Από την άλλη το παιδί μαθαίνει να κοντρολάρει τον άνεμο να ελέγχει το σκάφος του ενώ καλείται να πάρει από μόνο του αποφάσεις που θα το οδηγήσουν στην νίκη ή την ήττα όσον αφορά την τακτική. Καλείται να επιβλέπει αν οι αντίπαλοι του αγωνίζονται με βάση τους κανόνες και να τους επαναφέρει στην τάξη κάνοντας τους “ένσταση” αλλά και να σέβεται και να τους τηρεί το ίδιο. Πρέπει να προσέχει το σκάφος, το πανί του, και όλα του τα υλικά, να τα πλένει να τα γυαλίζει για να το κάνουν γρήγορο και όλα αυτά να διαδραματίζονται υπό τις πιο αντίξοες καιρικές συνθήκες ,κρύου τον χειμώνα και αφόρητης ζέστης το καλοκαίρι.Δίπλα του πάντα ο προπονητής του που όμως έχει και άλλα τόσα παιδάκια να ασχοληθεί και να νταντέψει κάθε φορά.
Στα ίδια μας τα σπίτια κάποιες φορές η ίδια η οικογένεια κάνει διακρίσεις γιατί το κάθε παιδί έχει διαφορετικές ανάγκες κατά την διάρκεια της ενηλικίωσης του(όπως εξετάσεις στα αγγλικά ,διάφορα τεστ, πανελλήνιες στο σχολείο κτλ) και ασχολείται μόνο με το ένα παιδί ενώ παραμελεί άθελα της το άλλο.
Αυτό μοιραία θα γίνει και στα σωματεία χωρίς όμως (βασικό) να υπάρχει πρόθεση από τον εκάστοτε προπονητή. Η διαφορά είναι ότι ο προπονητής μπορεί να έχει δέκα και δεκαπέντε παιδιά στην ομάδα του ενώ στην περίπτωση μου είχα εικοσιπέντε και μάλιστα διαφορετικών ηλικιών μεταξύ τους!!
Σκεφτείτε τώρα και αναρωτηθείτε αν αυτό το παιδάκι έχει ανάγκη από την βοήθεια των γονιών του όταν δίπλα του έχει τους συναθλητές του και τους προπονητές του. Όταν μαθαίνει να είναι δυνατό στον χαρακτήρα του για να μπορεί να επιβιώνει από όλα αυτά. Η απάντηση είναι όχι.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με παλιότερες εποχές και αυτό το ακούμε συχνά από παλιότερους αθλητές. Κάποτε στον όμιλο υπήρχαν λίγα σκαφάκια και πάρα πολλοί αθλητές για να τα μοιραστούνε. Φανταστείτε να ήσουν αθλητής και να υπέπιπτες εκείνα τα χρόνια σε κάποιο πειθαρχικό παράπτωμα. Οι προπονητές επειδή δεν είχαν πολλά σκάφη για να μοιράσουν με το παραμικρό σου λάθος σε στέλνανε σπίτι σου για αρκετό καιρό έτσι ώστε να διευκολυνθεί το έργο τους αλλά κυρίως για να μπορέσουν να σε κάνουν άνθρωπο και σωστό απέναντι στο σύνολο. Τώρα οι συνθήκες ειναι διαφορετικές και οι περισσότεροι γονείς εξοπλίζουν από μόνοι τους τα παιδιά τους και τελικά χάνετε ο σεβασμός και από τους γονείς αλλά και από τα ίδια τα παιδιά για το υλικό. Οι μεν γονείς δεν υπολογίζουν τους προπονητές αλλά και τα παιδιά δεν προσπαθούν περισσότερο για να πάρουν ένα καλύτερο ενδεχομένως υλικό γιατί το έχουν ήδη και ξέρουν πως ο μπαμπάς και η μαμά θα τους πάρουν άλλο.
Στην δική μου γενιά θυμάμαι ονειρευόμασταν να πάρουμε επί μήνες ένα άλλο σκαφάκι που δεν ήταν απόλυτα καλύτερο από τα άλλα, παρα μόνο επειδή μας το είχαν πει ότι είναι σκαφάρα!! Όνειρα κάθε μέρα που κάναμε… περνούσαμε το βλέπαμε, το χαϊδεύαμε και ορκιζόμασταν να δουλέψουμε σκληρά για να το αποκτήσουμε. Παλιότερα υπήρχαν και άλλου τύπου “καμπάνες” (όπως τις αποκαλούμε ακόμη και σήμερα τις τιμωρίες) όπως και πλάκες και γελούσαμε όλα τα παιδιά μαζί. Τότε βλέπεις η ψυχολογία δεν είχε φτάσει ακόμη στο επίπεδο να λέει ότι το παιδί μπορεί να έχει ψυχολογικά προβλήματα αν γελάνε όλοι σε βάρος του επειδή έκανε κάτι κακό. Δεν θα ξεχάσω την εικόνα να παίζουμε με τον μικρό γερανό που βρίσκετε εκεί στην άκρη της ράμπας του ομίλου και να προσπαθούμε να κρεμαστούμε με τα χέρια μας και οι συναθλητές μας, να μας γυρνάνε γύρω- γύρω έτσι ώστε κάποια δευτερόλεπτα το σώμα μας να αιωρείται πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας! Το βρίσκαμε πολύ διασκεδαστικό και επικίνδυνο με το μυαλό και την φαντασία που μπορεί να διαθέτει ένα παιδάκι στα δέκα του χρόνια .Όταν ο Στάμος που ήταν φύλακας του ομίλου μας αντιλήφθηκε ήρθε σιγά- σιγά και ύπουλα μπορώ να πω. Ο Γιάννης κρεμιότανε εκείνη την στιγμή ενώ τον είχαμε φέρει ακριβώς στην μέση σε σχέση με την στεριά. Όσα δευτερόλεπτα ήθελε να τον φέρουμε να βρίσκετε πάνω από την στεριά στρίβοντας τον γερανό δεξιά άλλα τόσα ήθελε για να τον φέρουμε και από την αριστερή μεριά! Ο Στάμος τότε μας σταμάτησε και πήρε τον έλεγχο!! «κωλόπαιδα φώναξε! Τώρα θα δείτε που παίζεται με τον γερανό και θα τον χαλάσετε. Άρχισε να κατεβάζει τον γερανό με τον Γιάννη να κλαίει σχεδόν και εμείς να γελάμε. Παρακαλούσε να σταματήσει. Ο Στάμος σταμάτησε όταν οι μπότες του Γιάννη ακούμπησαν στο νερό. (Βέρμαχτ ήταν για όσους γνωρίζουν, το θυμάμαι σαν εχθές)Γελούσε και έκλαιγε ο Γιάννης και εμείς. Ήταν μια ιστορία που λέγαμε ξανά και ξανά για μήνες και γελούσαμε όλοι μαζί. Ο Γιάννης όμως δεν έφερε την μαμά του ή τον μπαμπά του να κάνει παράπονα. Ήξερε ότι είχε κάνει χαζομάρα όπως και εμείς.
Και αν είναι κάτι που πραγματικά είμαι ευγνώμων για τους γονείς μου είναι ότι ποτέ δεν ήρθαν να κάνουν σκηνή εκεί στον όμιλο. Όσο αδικημένος και αν ένιωθα όταν επέστρεφα σπίτι από κάτι που έγινε η μητέρα μου πάντα θα μου απαντούσε ότι κάτι πρέπει να έκανα για να μου φερθήκανε έτσι και σχεδόν πάντα είχε δίκαιο.Με άφηνε να το παλέψω και να το λύσω μόνος μου.
Μετά από τόσα χρόνια το θεωρώ ως ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που έκαναν οι γονείς μου για μένα. Και νομίζω και όλοι οι συναθλητές της γενιάς μου νιώθουν το ίδιο.
Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι παράγοντες στους ομίλους και οι έφοροι την θέση των οποίων (λόγω του ότι κανείς δεν ενδιαφέρετε) συχνά αναλαμβάνουν γονείς αθλητών και αυτό δημιουργεί τριβές με τους άλλους γονείς . Όλα αυτά τα χρόνια σπάνια είδα γονιό να έχει διοικητικό πόστο και να μην προσπαθεί να βοηθήσει το παιδί του εκούσια ή ακούσια χωρίς όμως αυτό να αποκλείει ότι βοήθησε πολύ το σωματείο μέσα από το πόστο του.
Για να επανέρθω στους γονείς υπάρχουν πολλοί που έχουν υπάρξει αθλητές και γνωρίζουν την ιδιαιτερότητα του αθλήματος αλλά και τις δυσκολίες του αθλητισμού και απλά έρχονται και εναποθέτουν τα παιδιά τους στους προπονητές και συνεργάζονται άψογα μαζί τους. Υπάρχει όμως και μεγάλη μερίδα οι οποίοι δεν έχουν ιδέα τι θα πει αθλητισμός και η μόνη τους επαφή και σχέση με αυτόν είναι αυτό που βλέπουν κάθε Σαββατοκύριακο στο ποδόσφαιρο ( έχω αναφερθεί παλιότερα το πόσο καλό κάνει στους νέους μας να βλέπουν αυτά τα αίσχη και έκτροπα)
Θεωρούν λοιπόν ότι αν το παιδί τους δεν πάει καλά φταίει ο προπονητής και μόνον αυτός (και όχι ότι το παιδί τους κάνει προπόνηση μια και δύο φορές την εβδομάδα) και πρέπει άμεσα να απομακρυνθεί όπως γίνετε με πολλούς προπονητές στην Superleague λες και μιλάμε για επαγγελματίες αθλητές και συμφέροντα της ομάδας και εταιρίες με κάποιο κέρδος. Είναι αυτή η μερίδα των γονιών που νομίζουν ότι το παιδί τους είναι πρωταθλητής και δεν δέχονται με τίποτα ότι θέλει περισσότερο δουλειά ή σε αυτήν την φάση της ζωής του απλά δεν δίνει την προσοχή του στο άθλημα είτε γιατί έχει άλλα ενδιαφέροντα είτε γιατί δεν του αρέσει τόσο αυτό που το βάλανε να κάνει. Και όμως αυτοί εκεί, επιμένουν ότι το παιδί τους είναι γεννημένος πρωταθλητής ένα αστέρι που δεν το αφήνουν να λάμψει και το αδικούν όλοι!
Ένα ακόμη που δεν καταλαβαίνουν οι γονείς είναι πως πολλοί από τους ανθρώπους για να μην πω όλοι ασχολούνται πολλές φορές εθελοντικά και προσπαθούν να βοηθήσουν σε αγώνες είτε από το πόστο της επιτροπής αγώνων, της οργανωτικής επιτροπής αλλά και της επιτροπής ενστάσεων. Τις περισσότερες φορές είναι παλαιότεροι αθλητές με μεγάλες επιτυχίες και γνώσεις που απλά το κάνουν από μεράκι για να βοηθήσουν τους νέους αθλητές αλλα και τα σωματεία που δυσκολεύονται να πληρώσουν επιτροπές. Χωρίς κανένα μα κανένα συμφέρον και γνωρίζοντας πολύ καλά την δουλειά τους προσπαθούν να βοηθήσουν και να είναι δίκαιοι.
Και όμως έχω δει άπειρες φορές γονείς και μόλις δώδεκα χρονών αθλητές να μιλάνε άσχημα και υβριστικά εναντίον αυτών των ανθρώπων. Να είσαι Παγκόσμιος πρωταθλητής με πόσες νίκες και διακρίσεις όχι μόνον αγωνιστικά αλλα και έξωαγωνιστικά στο ενεργητικό σου για να πει το πιτσιρίκι ότι είσαι άσχετος και βλάκας με την υποστήριξη του γονιού του!! Και αναρωτιέμαι αν αυτή είναι η νοοτροπία που του έχει περάσει ο προπονητής του ή αυτή που έχει πάρει από το σπίτι του; Αν το παιδί δεν σέβεται τους μεγαλύτερους του είναι κάτι που ξεκινάει από το σπίτι και ολοκληρώνεται από τον προπονητή. Διαφορετικά αυτό το παιδί δεν σέβεται τίποτα δεν σέβεται ούτε την ίδια του την οικογένεια και από εκεί ξεκινάει ένας μεγάλος φαύλος κύκλος.
Για επίλογο θέλω να πω πως οι προπονητές δεν είναι θεοί σίγουρα. Όμως θέλουν και τους αρέσει να δουλεύουν πολύ με αυτούς που δείχνουν ενδιαφέρον, αγάπη σεβασμό και αφοσίωση σε αυτό που κάνουν. Πολλές φορές θα αδικήσουν άθελα ή ακόμη και ηθελημένα κάποιον αθλητή στην διάρκεια της χρονιάς αλλά η άποψη μου πάντα ήταν και θα είναι ότι είναι στο χέρι του εκάστοτε αθλητή να αποδείξει στον προπονητή του ότι είναι λάθος με την συμπεριφορά του μέσα και έξω από το νερό και όχι φέρνοντας τον γονιό του και εν μέσω διαφωνιών και αψιμαχιών.
Γονείς σκεφτείτε το… Όλα από εμάς ξεκινάνε και καταλήγουν σε εμάς. Βοηθήστε να φτιάξουμε νέους με αξίες και αρχές. Για αυτό φτάσαμε την Ελλάδα μας εδώ που την φτάσαμε. Όλοι έχουμε ευθύνη και το ξέρουμε πολύ καλά…
Γράφει Ο Παναγιώτης Ταγαρόπουλος
