ΕΚΔΡΟΜΗ ΠΟΝΑΘΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
Από τις 16 μέχρι τις 23 Μαΐου 2015
Mεγάλη επιτυχία είχε η φετινή ιστιοπλοϊκή εκδρομή στο Αιγαίο, που διοργάνωσε ο Παγκύπριος Όμιλος Ναυσιπλοΐας Ανοικτής Θαλάσσης- ΠΟΝΑΘΑ που έχει την έδρα του στη Μαρίνα Λάρνακας, στα ελληνικά νησιά από τις 16- 23 Μαΐου 2015.
Φέτος στην εκδρομή πήραν μέρος 40 μαθητές που διανεμήθηκαν ανά δέκα σε τέσσερα σκάφη των 50 ποδών, που ενοικιάστηκαν από τον Όμιλο, από την Μαρίνα Αλίμου. Στα σκάφη καπετάνιοι ήταν οι εκπαιδευτές της Σχολής, Ανδρέας Ανδρέου, Ανδρέας Σεκκίδης και Πέτρος Ζαντής και ο έμπειρος καπετάνιος Γιάννης Χριστοφορίδης.
Κάθε χρόνο η Σχολή του Ομίλου διοργανώνει στο τέλος των ετήσιων μαθημάτων ιστιοπλοϊκή εκδρομή στα ελληνικά νησιά, με στόχο οι μαθητές της να αποκτήσουν και πρακτική εμπειρία, πέραν από τη θεωρία που διδάσκονται ολόχρονα.
Η ιστιοπλοΐα, είναι ένα άθλημα συναρπαστικό, ένα από τα ωραιότερα που υπάρχουν, γιατί συνδυάζει τη γοητεία της θάλασσας με τις ικανότητες των αθλητών, το ομαδικό πνεύμα, ειδικά στα σκάφη ανοικτής θαλάσσης, αλλά και την άρτια θεωρητική κατάρτιση.
Η επιλογή των ελληνικών νησιών για την εκδρομή δεν είναι τυχαία γιατί η Ελλάδα λόγω των μοναδικών γεωγραφικών και μετεωρολογικών πλεονεκτημάτων της, προσφέρεται για το άθλημα και οι εμπειρίες που θα αποκτήσετε είναι μοναδικές. Το Αιγαίο δεν είναι εύκολη θάλασσα. Στην αρχαιότητα το ονόμαζαν «λευκή» θάλασσα γιατί από τη μια στιγμή στην άλλη ξεσήκωνε τεράστια κύματα και άφριζε σε όλη του την έκταση. Ακριβώς γι αυτή την ιδιαιτερότητά του οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν ιστιοπλοΐα κάτω από διάφορες καιρικές συνθήκες, πάντοτε όμως με προσοχή και σεβασμό στη θάλασσα και στους ανέμους. Παράλληλα γνώρισαν τις μοναδικές ομορφιές του ελληνικού αρχιπελάγους.
Η φετινή ρότα ήταν σε μερικά από τα ομορφότερα νησιών των Κυκλάδων, και του Αργοσαρωνικού. Κάλυψαν συνολικά γύρω στα 250 ναυτικά μίλια.
Ξεκινώντας από τη Μαρίνα Αλίμου στις 16 Μαΐου νωρίς το απόγευμα έφτασαν στο νησί Κέα, στο λιμάνι της του Αγίου Νικολάου. Εκεί διανυκτέρευσαν για να αποπλεύσουν την επομένη το πρωί, στις 17 Μαΐου για το νησί Άνδρο που απέχει από την Κέα γύρω στα 25 ναυτικά μίλια και αγκυροβόλησαν στο λιμάνι-Γαύριο. Έμειναν το βράδυ και στις 18 Μαΐου σήκωσαν πανιά από την Άνδρο για την Τήνο, που απέχει γύρω στα 25 ναυτικά μίλια.
Παρέμειναν στην Τήνο μερικές ώρες και το απόγευμα αναχώρησαν για την Μύκονο που απέχει γύρω στα 17 μίλια ναυτικά μίλια. Στις 19 Μαΐου πήγαν Σύρο, την πρωτεύουσα των Κυκλάδων που απέχει από τη Μύκονο περίπου 20 ναυτικά μίλια, όπου και πέρασαν το βράδυ.
Την επομένη, 20 Μαΐου πήγαν Κύθνο απόσταση γύρω στα 25 ναυτικά μίλια. Την επομένη 21 Μαΐου χάραξαν πορεία για την Ύδρα, άλλα 40 ναυτικά μίλια. Τα τρία σκάφη προτίμησαν να μείνουν στην Ύδρα, ενώ το τέταρτο αποφάσισε να πάει απέναντι στην Ερμιόνη, που απέχει γύρω στα 10 ναυτικά μίλια από την Ύδρα, για να διανυκτερεύσει το πλήρωμα. Στις 22 Μαΐου απέπλευσαν για το νησί Αίγινα, γύρω στα 30 ναυτικά μίλια και την επομένη το πρωί στις 23 Μαΐου ολοκληρώθηκε το ονειρεμένο ταξίδι με την επιστροφή στη Μαρίνα Αλίμου που είναι γύρω στα 15 μίλια.
Το ομαδικό πνεύμα, η αλληλεγγύη, η συνεννόηση μεταξύ των ιστιοπλόων ήταν μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την επιτυχία της εκδρομής. Σε κάθε νησί το βραδάκι όλοι μαζί διασκέδαζαν και αξέχαστο θα μείνει το αποχαιρετιστήριο πάρτυ που έγινε στην Αίγινα προσφορά του Ομίλου σε όλους που συμμετείχαν στην ναυτική εκπαιδευτική εκδρομή.
Σας παραθέτουμε ένα σύντομο τουριστικό οδηγό για τα νησιά που επισκέφτηκαν και ποια αξιοθέατα είχαν τη δυνατότητα να δουν.
ΚΕΑ Η ΤΖΙΑ
Η Κέα είναι το δυτικότερο κατοικήσιμο νησί των Κυκλάδων και η επιφάνειά της υπολογίζεται στα 131,693 τ.χλμ. ενώ οι ακτές της έχουν μήκος 88 χιλιόμετρα. Το ψηλότερο βουνό είναι ο Προφήτης Ηλίας με υψόμετρο 568 μέτρα. Στο νησί υπάρχει ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά λιμάνια (όρμοι) της Μεσογείου, ο κόλπος του Αγίου Νικολάου.
Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Ιουλίδα και το κύριο λιμάνι της Κέας είναι η Κορησσία. Κατά την απογραφή του 2011 είχε πληθυσμό 2.455 κατοίκους.
Ιστορία
Η παλαιότερη ονομασία της Κέας ήταν Υδρούσα, ενώ κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας το νησί λεγόταν Τζια. Η σημερινή του ονομασία οφείλεται στον ήρωα Κέω που ήταν επικεφαλής των Λοκρών από τη Ναύπακτο οι οποίοι κατά την αρχαιότητα κατέλαβαν το νησί. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους, την Φραγκοκρατία και την Τουρκοκρατία το νησί περιήλθε σε παρακμή και ήταν ορμητήριο πειρατών. Από το 1830, η Κέα, όπως και όλες οι Κυκλάδες περιελήφθη στο νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. Σημαντικά ευρήματα από τις ανασκαφές στο νησί φιλοξενούνται στο αρχαιολογικό μουσείο της Κέας.
Η Κέα είναι σχετικά αραιοκατοικημένο νησί, με εξαίρεση την Κορησσία (Λιβάδι), που αποτελεί το κεντρικό λιμάνι του νησιού, την Ιουλίδα, που είναι η Χώρα (πρωτεύουσα) του νησιού και το Βουρκάρι που είναι η ακριβότερη. Οι πιο γνωστές παραλίες της Κέας είναι το Σπαθί, ο Οτζιάς, το Γιαλισκάρι, οι Ποίσσες, τα Ξύλα, καθώς και ο Κούνδουρος που έχει βραβευτεί με γαλάζια σημαία.
Στην Κέα σημαντικό αριθμό επισκεπτών προσελκύουν τα μονοπάτια της χτισμένα σαν πέτρινες σκάλες που διανύουν όλο το νησί. Το έντονο ανάγλυφο και οι μικροί όρμοι παρέχουν μοναδική ομορφιά στη διαδρομή. Επιπλέον το νησί έχει πολλά καταφύγια θηραμάτων κυρίως για αποδημητικά πουλιά αλλά και για κάποια αρπακτικά. Εντυπωσιακή είναι και η χλωρίδα που καταγράφει 3000 είδη φυτών.
Ο δήμος Κέας περιλαμβάνει το νησί της Κέας, την Μακρόνησο και τις γύρω νησίδες.
Αξιοθέατα
Ενώ περιηγείστε στη Χώρα θαυμάστε όχι μόνο την παραδοσιακή αρχιτεκτονική αλλά και δείγματα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής όπως το κτίριο στο οποίο στεγάζεται το Δημαρχείο και το παλιό σχολείο σχεδιασμένο από τον Γερμανό αρχιτέκτονα Ernst Ziller. Επίσης επισκεφτείτε τη γκαλερί με τους πίνακες του Dellapizza, αξιόλογου καλλιτέχνη με σημαντική κοινωνική προσφορά στο νησί. Μέσα σε κάποιο σοκάκι θα δείτε ακόμα έργα του Αλέκου Φασιανού.
Στο βόρειο τμήμα του οικισμού βρίσκεται η Ακρόπολη. Από τον αρχαίο ναό του Απόλλωνα και το Μεσαιωνικό Κάστρο έχουν απομείνει μόνο κάποια τμήματα που μαρτυρούν το κύρος της περιοχής στο παρελθόν.
Στο ανατολικό τμήμα της Ιουλίδας ανακαλύψτε τον περίφημο Λέοντα. Ένα λιοντάρι σκαλισμένο πάνω σε Τζιώτικο βράχο, πρωταγωνιστής του πιο διάσημου μύθου της Κέας.
Στην Ιουλίδα βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο. Φιλοξενεί ευρήματα από ανασκαφές σε προϊστορικούς οικισμούς, ευρήματα από τους Ιστορικούς Χρόνους και τμήματα αρχαίου ναού της αρχαίας πόλης Καρθαίας. Ο χώρος είναι πολύ ευχάριστος και η παρουσίαση των εκθεμάτων γίνεται με λιτά αλλά σύγχρονα μέσα.
Στην Κορησσία αποκλείεται να μην προσέξετε την τούβλινη καμινάδα, ύψους 45 μέτρων, που σηματοδοτεί το παλιό εργοστάσιο εμαγιέ, το μεγαλύτερο της Μεσογείου. Η ιστορία του είναι μεγάλη και ενδιαφέρουσα καθώς έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή του νησιού.
Σπεσιαλιτέ
Η «λόζα», καπνιστό ψαρονέφρι – παρόμοιο με τη δική μας λούντζα- ο πασπαλάς μικρά κομματάκια χοιρινό κρέας βρασμένα στο λίπος τους και φυλαγμένα, τα καπνιστά λουκάνικα είναι σπεσιαλιτέ κατάλοιπα από τους βενετζιάνους. Βέβαια οι ψαροταβέρνες στο Βουρκάρι είναι πασίγνωστες για τους θαλασσινούς μεζέδες και τις αστακομακαρονάδες τους.
ΑΝΔΡΟΣ
H Άνδρος είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί των Κυκλάδων μετά τη Νάξο. Είναι το βορειότερο νησί του συμπλέγματος με έκταση 381 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Έχει 176 χιλιόμετρα ακτογραμμή και απέχει 35 ναυτικά μίλια περίπου από τη Ραφήνα με την οποία συνδέεται ακτοπλοϊκώς.
Το έδαφός της αποτελείται από σειρές βουνών που χωρίζονται από κοίτες ποταμών, φαράγγια και κοιλάδες φυτεμένες με αμπέλια και οπωροφόρα δέντρα. Είναι ένα ορεινό νησί με πολλές χαράδρες, τρεχούμενα νερά, ιαματικές πηγές και κατάφυτες κοιλάδες. Ψηλότερο βουνό της είναι το όρος Πέταλο (1.003 μέτρα). Τα πολλά τρεχούμενα νερά και το θαυμάσιο κλίμα κάνουν την Άνδρο ένα από τα πιο εύφορα νησιά των Κυκλάδων. Είναι πλούσια σε οπωροφόρα δέντρα και ελαιώνες. Το περίφημο μεταλλικό νερό της, Σάριζα, παράγεται εδώ. Το νησί έχει περίπου 10.500 κατοίκους. Μόνο μερικοί από αυτούς είναι αγρότες.
Οι Ανδριώτες στράφηκαν προς τη θάλασσα από τα παλιά χρόνια. Πολλοί Έλληνες εφοπλιστές προέρχονται από την Άνδρο. Ο τουρισμός παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή των ντόπιων και τα τελευταία χρόνια, μεγάλες τουριστικές μονάδες έχουν κατασκευαστεί στο νησί. Οι Ανδριώτες είναι ανεξάρτητοι άνθρωποι που αγαπούν την ποιότητα της ζωής και υποδέχονται τους επισκέπτες στο νησί τους, διατηρώντας παράλληλα το τοπικό χρώμα και τις παραδόσεις τους ζωντανές .
Η πρωτεύουσα του νησιού είναι η Άνδρος ή Χώρα, και το κύριο λιμάνι είναι το Γαύριο. Η Άνδρος ήταν η γενέτειρα πολλών εφοπλιστών και το Ναυτικό Μουσείο, στη Χώρα, είναι μια απόδειξη για αυτό. Επίσης στη Χώρα υπάρχει Αρχαιολογικό Μουσείο με εκθέματα από την Γεωμετρική, Κλασική, Ελληνιστική, Ρωμαϊκή και Βυζαντινή περίοδο, καθώς και ένα Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Οι λάτρεις της θάλασσας μπορούν να βρουν καλές παραλίες για κολύμπι στη Χώρα, Νημποριό, Παραπόρτι και στους μικρούς κόλπους του Γυάλα και Πίσω Γυάλα.
Ιστορία
Σύμφωνα με τη μυθολογία, η Άνδρος πήρε το όνομά του από τον πρώτο οικιστή, τον Άνδρο, γιο του Ευρίμαχου και εγγονό του Απόλλωνα και της Κρέουσας. Ήταν στρατηγός του Ραδάμανθου, βασιλιά της Κρήτης, ο οποίος του πρόσφερε το νησί ως δώρο για τις υπηρεσίες του. Ιστορικά, η Άνδρος είχε κατοικηθεί από Κάρες, Φοίνικες, Κρήτες, και Πελασγούς. Κατά τη διάρκεια των Περσικών Πολέμων, το νησί κατελήφθη από τους Πέρσες και αργότερα έγινε μέλος της Αθηναϊκής συμμαχίας. Λόγω των υψηλών φόρων που έπρεπε να καταβάλουν στους Αθηναίους, οι Ανδριώτες πήραν το μέρος της Σπάρτης στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Αργότερα, το νησί πέρασε στους Μακεδόνες, και αργότερα στους Ρωμαίους που την χορήγησαν στην Πέργαμο. Η Άνδρος γνώρισε μεγάλη ακμή κατά τα Βυζαντινά χρόνια με την σηροτροφία, παρά τις πειρατικές επιδρομές . Το 1207 την κατέλαβαν οι Ενετοί, οι οποίοι έχτισαν πολλά κάστρα και πύργους. Το 1537, το νησί λεηλατήθηκε από τον Μπαρμπαρόσα και αργότερα έπεσε στην κατοχή των Τούρκων μέχρι το 1821, όταν ο ιερέας Θεόφιλος Καΐρης κήρυξε την επανάσταση εναντίον του εχθρού. Το νησί απελευθερώθηκε το 1830 από τη Συνθήκη του Λονδίνου.
Αξιοθέατα
• Το Κάστρο της Χώρας είναι ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία στην πρωτεύουσα της Άνδρου χτίστηκε από τον Μαρίνο Δάδαλο, αφού κατέκτησε το νησί .Οι πύργοι και οι στρατώνες του κάστρου, καθώς και τα οικόσημα των βενετών ηγεμόνων, ήταν καλά διατηρημένα μέχρι το 1943. Μετά από το σφοδρό βομβαρδισμό από τους Γερμανούς του ίδιου έτους, το κάστρο καταστράφηκε ολοσχερώς. Σήμερα, μπορεί κανείς να δει μόνο τα ερείπιά του. Από το Μέσα Κάστρο, που περιλάμβανε τα επιμελητήρια της βενετσιάνικης διοίκησης, μπορεί κανείς να δει μόνο τμήματα του τείχους του πύργου, ενώ από το Κάτω Κάστρο εξακολουθούν να υπάρχουν τμήματα των τειχών και των κτιρίων.
• Το Ναυτικό Μουσείο της Άνδρο
αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά κτίρια στη Χώρα. Περιλαμβάνει μια μεγάλη συλλογή ναυτικών εργαλείων, μοντέλα των πλοίων και φωτογραφίες. Το Μουσείο προσελκύει πλήθος επισκέπτες, το καλοκαίρι.
• Σάριζα. Η πηγή του μεταλλικού νερού Σάριζα βρίσκεται στο χωριό Αποικία, 4 χλμ. δυτικά της Χώρας. Η πηγή βρίσκεται πάνω από την κεντρική πλατεία του χωριού, και προσελκύει πολλούς επισκέπτες που έρχονται να πιουν νερό.
• Μεσσαριά. Ένα όμορφο μεσόγειο χωριό κτισμένο σε μια καταπράσινη περιοχή. Κατά τη διάρκεια της Ενετοκρατίας, Η Μεσσαριά. ήταν ένα σημαντικό οικονομικό κέντρο του νησιού. Ο Πύργος του Αγίου Πέτρου βρίσκεται μεταξύ Γαυρίου και Αγίου Πέτρου, ένας ρομβοειδής πύργος από πέτρα.
ΧΩΡΑ
• Η ιστορία της Χώρας ξεκινάει από την εποχή της Ενετοκρατίας. Ήταν ένας μικρός οικισμός υπό την προστασία του κάστρου των οποίων τα ερείπια μπορεί ακόμα να δείτε στο Ακρωτήριο. Στην αρχή, ο οικισμός συνδέονταν με το κάστρο με μια ξύλινη γέφυρα η οποία αργότερα αντικαταστάθηκε από μια πέτρινη. Την είσοδο του κάστρου μπορεί να δει κανείς ακόμα σήμερα και εξακολουθεί να είναι η κύρια είσοδος στην παλιά πόλη. Η γραφική παλιά πόλη της Άνδρου διατηρεί την αρχική μεσαιωνική διάταξη του δρόμου και η αρχιτεκτονική είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του συνδυασμού της Βυζαντινής, Ενετικής και του νεοκλασικού στυλ.
Η πόλη άρχισε σιγά-σιγά να επεκτείνετε εκτός των αρχαίων τειχών και αναπτύσσεται ιδιαίτερα κατά την έναρξη του 20ου αιώνα όταν οι πλοιοκτήτες της Άνδρου έλεγχαν σχεδόν το ένα τέταρτο του ελληνικού εμπορικού στόλου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου χτίστηκαν τα όμορφα κομψά νεοκλασικά αρχοντικά της Χώρας, μιας από τις πιο γοητευτικές πρωτεύουσες στο Αιγαίο. Η μέτρια ανάπτυξη του τουρισμού είναι κατά κύριο λόγο στην περιοχή του Εμπορειού.
• Το Μπατσί αποτελεί το κυρίως τουριστικό θέρετρο της Άνδρου. Βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα νότια από το Γαύριο. Εδώ θα βρείτε τα περισσότερα ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πάνω από γραφικό λιμανάκι η πόλη ανεβαίνει αμφιθεατρικά. Με πολλά εστιατόρια, ταβέρνες, μπαράκια και τουριστικά μαγαζιά, το Μπατσί προσφέρει όλες τις ανέσεις στους καλοκαιρινούς επισκέπτες του νησιού.
• Το Γαύριο είναι το κύριο λιμάνι της Άνδρου. Βρίσκεται σε ένα κόλπο στο βόρειο τμήμα του νησιού. Από το λιμάνι ξεκινούν τα λεωφορεία για Μπατσί και Χώρα. Στα ανατολικά βρίσκεται το Άνω Γαύριο με τον ναό της Αγίας Σοφίας όπου κάθε Σεπτέμβριο γίνεται πανηγύρι. Στα βόρεια βρίσκεται το Κουμάρι και ο Φελλός, γραφικά ορεινά χωριουδάκια.
Στο Γαύριο μπορείτε να βρείτε καταλύματα και ξενοδοχεία, εστιατόρια, ταβέρνες και μπαράκια. Πολύ κοντά βρίσκονται οι παραλίες του κάτω Φελλού στα βόρεια και του Αγίου Πέτρου στα νότια.
• Το Κορθί είναι το ιδανικό μέρος για να εξερευνήσετε με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο. Ο κόλπος του Κορθίου είναι το οικονομικό και τουριστικό κέντρο της περιοχής. το Κορθί είναι ένα εξαιρετικό μέρος για περπάτημα. Υπάρχει ένα δίκτυο αρχαίων μονοπατιών σε ολόκληρη την περιοχή και πολλά από τα γύρω χωριά, όπως Μουσιώνα, Πίσω Μαρία και Αμονακλιού. Το Κορθί συνδέεται επίσης με λεωφορείο με τη Χώρα, το Μπατσί και το Γαύριο.
Τοπικά προϊόντα
Στις ταβέρνες και τα εστιατόρια του νησιού υπάρχουν όλα τα είδη από θαλασσινά και τοπικές παραδοσιακές νοστιμιές, όπως τα Φρουτάλια, ομελέτα από νόστιμα ντόπια λουκάνικα, φρέσκο τυρί και το περίφημο Λαμπριάτι από αρνίσιο ή μοσχαρίσιο κρέας μαγειρεμένο στο φούρνο με εντόσθια, τυρί, ρύζι, αυγά και δυόσμο. Μην ξεχάσετε να αγοράσετε αμυγδαλωτά. Επίσης δοκιμάστε την τοπική τσικουδιά.
`
ΤΗΝΟΣ
Η Τήνος είναι το τέταρτο σε μέγεθος νησί των Κυκλάδων, η έκτασή του είναι 194,59 τ.χλμ. κι έχει 8.574 κατοίκους μοιρασμένους σε 62 οικισμούς. Ανήκει στις βόρειες Κυκλάδες και βρίσκεται ΝΑ. της Άνδρου και ΒΔ. της Μυκόνου.
Η απόσταση από την Άνδρο, το λεγόμενο στενό Άνδρου – Τήνου, είναι 1/2 μίλι, ενώ η κοντινότερη απόσταση από τις ακτές της Μύκονου είναι περίπου 5 μίλια και 9 μίλια από λιμένα σε λιμένα. Νοτιοδυτικά του νησιού και σε απόσταση 12 μιλίων βρίσκεται η Σύρος, όπου και η πρωτεύουσα του νομού Κυκλάδων, η Ερμούπολη. Ο Τσικνιάς που βρίσκεται στα ανατολικά είναι το ψηλότερο βουνό του νησιού με 726 μ. ύψος. Το σχήμα του νησιού είναι επίμηκες τριγωνικό.
Ιστορία
Η Τήνος έλαβε την ονομασία της από το βασιλιά Τήνο, τον πρώτο οικιστή του νησιού και αρχηγό µιας οµάδας Ιώνων από την Καρία της Μικράς Ασίας, που κατοίκησε εδώ κατά τα προϊστορικά χρόνια. Μία τοπική παράδοση αποδίδει το όνοµα στην πριγκίπισσα Τήνο. Μεταγενέστερες φημολογίες θέλουν το νησί να έχει λάβει και τα προσωνύμια «Υδρούσα», εξαιτίας των άφθονων πηγών και νερών στο µέρος, αλλά και «Οφιούσα» ή «Φιδούσα» από το πλήθος των φιδιών. Στην αρχαιότητα η Τήνος αναφέρεται, επίσης, από τον Αριστοφάνη ως «Σκορδοφόρος» για τα εκλεκτά της σκόρδα, από τον Καλλίμαχο ως «Αγαθούσα», από τον Αριστοτέλη ως «Υδρούσα» και από τον ∆ηµοσθένη και τον Αισχίνη ως «Ερούσα». Σήμερα, η Τήνος κατέχει και το προσωνύμιο «νησί του Αιόλου» για τους δυνατούς βοριάδες της. Σύμφωνα με κάποιο θρύλο των πρόσφατων χρόνων από την Τήνο πέρασε και ο Ναπολέων Βοναπάρτης και μάλιστα ο τόπος διαμονής του ήταν τα Λουτρά στο δήμο Εξωμβούργου όπου υπάρχουν και πολλά στοιχεία-μνημεία ρωμαϊκού πολιτισμού.
Μεγαλόχαρη
Όμως από την ημέρα που βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας στις 30 Ιανουαρίου του 1823 έγινε ιερό νησί και τόπος προσκύνησης της Μεγαλόχαρης από πιστούς από όλο τον κόσμο. Το αίσθημα αυτό εδραιώθηκε ακόμη περισσότερο το Δεκαπενταύγουστο του 1940 όταν ιταλικό υποβρύχιο τορπίλισε την «Έλλη».
Προϊόντα
Προϊόντα της Τήνου είναι τα λαχανικά και τα οπωροκηπευτικά, με κύριο εκπρόσωπο την άγρια αγκινάρα που καλλιεργείται στην κοιλάδα της Κώμης (λιβάδι). Είναι φημισμένα από την αρχαιότητα τα τηνιακά σκόρδα (βλέπε αναφορά του Αριστοφάνη στον Πλούτο: χαρακτηρίζει τα τηνιακά σκόρδα ως «φάρμακο των ματιών»).
Γαλακτοκομικά όπως το τηνιακό τυρί (τυράκι Τήνου), το πέτρωµα (τυρί ανάλατο), η κοπανιστή και η γραβιέρα Τήνου (προϊόν προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης), το ανθότυρο, το µαλαθούνι και παστεριωμένο γάλα παράγονται στο τυροκομείο της Τήνου.
Σπεσιαλιτέ
Ξεχωριστοί μεζέδες του γιορτινού τραπεζιού είναι η λούζα -χοιρομέρι ψημένο στο κόκκινο κρασί και μπαχαρικά, το τηνιακό λουκάνικο, το σκορδάτο. Οι λιαστές ντομάτες και η κάπαρη, δε λείπουν ποτέ από το Τηνιακό τραπέζι, αποτελώντας βασικά υλικά σε αρκετές παραδοσιακές συνταγές. Φημισμένα γλυκά είναι τα αμυγδαλωτά και τα λουκούμια.
ΜΥΚΟΝΟΣ
Η Μύκονος είναι νησί που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Κοσμοπολίτικη γοητευτική γραφική και σοφιστικέ έχει κερδίσει προσωπικότητες από όλο τον κόσμο και όλα τα τουριστικά περιοδικά κάνουν αναφορές για αυτήν. Τις παραλίες της, τους ανεμόμυλούς της, την έξαλλη νυκτερινή ζωή της, το σημείο αναφοράς της τη Μικρή Βενετία όπου τα σπίτια είναι μέσα στη θάλασσα και φυσικά το σήμα κατατεθέν τον Πέτρο τον πελεκάνο της.
Η Μύκονος είναι νησί του Αιγαίου πελάγους και ανήκει στις Κυκλάδες. Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Χώρα, που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του νησιού. Η Μύκονος είχε πληθυσμό 10.134 άτομα στην απογραφή του 2011. Η έκταση του νησιού είναι 86,125 τ.χλμ. ενώ έχει μήκος ακτών 89 χιλιόμετρα. Είναι ένα νησί βραχώδες άγονο με ισχυρούς ανέμους και θα προσέξετε ότι δεν έχει δένδρα και χώρους πρασίνου.
Νοτιοδυτικά της Μυκόνου σε απόσταση ενός μιλίου βρίσκεται το έρημο νησί της Δήλου, το ιερό νησί του Απόλλωνα.
Μυθολογία
Η μυθολογία λέει πως το νησί πήρε το όνομά του ήρωα Μυκόνου, γιου του Αινίου του Καρύστου και Ρυούς της Ζάρυκος (Στέφ. Βυζάντιος). Αποικήθηκε αρχικά από τους Αιγυπτίους, Ικάριους, Φοίνικες και Μινωίτες, κατόπιν από τους Ίωνες. Άλλη μυθολογική παράδοση αναφέρει πως στη Μύκονο έγινε ο φόνος των γιγάντων από τον Ηρακλή. Λάτρευαν εκτός τις υπόλοιπες θεότητες του Πανελληνίου Δωδεκαθέου ιδιαίτερα τον Διόνυσο και την μητέρα του Σεμέλη, την Δήμητρα (Χλόη) και τον Ποσειδώνα, και προς τιμή τους τελούσαν πανηγυρικές γιορτές με θυσίες ζώων. Τα νομίσματα της Μυκόνου φέρουν τον Διόνυσο ολόσωμο με την κεφαλή του ή την κεφαλή του Ποσειδώνα.
Ιστορία
Μετά την ρωμαϊκή κυριαρχία η Μύκονος ακολούθησε την τύχη της υπόλοιπης Ελλάδας. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους ανήκε στο θέμα των νησιών του Αιγαίου Πελάγους. Την ίδια τύχη ακολούθησε η Μύκονος από το 1204 επί Φραγκοκρατίας, όπου περιήλθε στην βενετική οικογένεια του Ανδρέα Γκύζη, που διατήρησε το νησί μέχρι το 1390. Κατά το χρονικό αυτό διάστημα ιδρύθηκε η σημερινή πόλη Μύκονος. Επί Τουρκοκρατίας, διοικείται από τον Μπέη της Κω, μετά το 1669 δίνεται ως τιμή στους μεγάλους διερμηνείς της Πύλης, εισπράττοντας τους φόρους και έχοντας τους αντιπροσώπους αυτούς ως διοικητές. Κατά την επανάσταση του Ορλώφ, η Μύκονος κατελήφθη από τους Ρώσους, οι οποίοι την είχαν στην κατοχή τους το διάστημα 1770-1774. Γενικά όμως κατά την Τουρκοκρατία η Μύκονος διαμορφώθηκε σε ναυτικό νησί και παρείχε στον οθωμανικό στόλο μια γαλέρα και πληρώματα. Κατά τους χρόνους εκείνους το νησί ήταν γεμάτο πειρατές και κουρσάρους, που αποτελούσαν φόβο των τριγύρω νησιών και των διερχομένων του Αιγαίου εμπορικών πλοίων.
Κατά τον Ιερό Αγώνα η Μύκονος πρωτοστάτησε ηρωικά με τα πλοία της, τα οποία ενώθηκαν με τα λοιπού στόλου υπό τον Τομπάζη και αντιστάθηκαν κατά των Τούρκων επανειλημμένως χάρη στην ηρωίδα Μαντώ Μαυρογένους. Το 1923 με την ανταλλαγή πληθυσμών, εγκαθίστανται στο νησί Μικρασιάτες πρόσφυγες οι οποίοι εμπλουτίζουν τον πολιτισμό του νησιού με νέα στοιχεία όπως την τεχνογνωσία ύφανσης που κατέστησε τη Μύκονο κέντρο υφαντικής. Ακόμη και σήμερα είναι γνωστά τα μυκονιάτικα πλεκτά και υφαντά.
Αξιοθέατα
Η περιδιάβαση στην πρωτεύουσα τη Χώρα είναι φανταστική. Τα όμορφα κάτασπρα μυκονιάτικα σπίτια κτισμένα στα δαιδαλώδη πλακόστρωτα σοκάκια αναμειγμένα με παρεκκλήσια με κόκκινους τρούλους μοσχοβολούν οι γλάστρες με το βασιλικό και η ζωή είναι έντονη ιδιαίτερα τα βράδια με τη μουσική γεμάτα τα πολύβουα εστιατόρια, τις γραφικές ταβερνούλες και τα μπαράκια.
Γνωστές παραλίες της είναι η Ψαρού, ο Καλαφάτης, η Ελιά στον Άγιο Στέφανο, ο Παράδεισος, ο Πλατύς Γιαλός, η Παράγκα και ο Πάνορμος.
Στην Άνω Μερά, το δεύτερο πιο σημαντικό χωριό του νησιού είναι η Μονή της Παναγίας της Τουρλιανής με μια αξιόλογη συλλογή εκκλησιαστικών σκευών και αρχιερατικών κειμηλίων.
Το λαογραφικό και το ναυτικό μουσείο είναι αξιόλογα αλλά και μια επίσκεψη σε μύλο είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
ΣΥΡΟΣ
Πρωτεύουσά της Σύρου είναι η Ερμούπολη, η οποία είναι και η πρωτεύουσα της Περιφέρειας Νότιου Αιγαίου αλλά και του πρώην Νομού Κυκλάδων. Η Σύρος αναπτύχθηκε ιδιαίτερα μετά το 1826, όταν εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από τα Ψαρά, τη Χίο, την Κρήτη και τη Μικρά Ασία. Υπήρξε ναυτικό, βιομηχανικό και πολιτιστικό κέντρο του νέου ελληνικού κράτους. Έχει έκταση 84,069 χλμ. και υψόμετρο 442 μέτρα και πληθυσμό 21,390 κατοίκους.
Ιστορία
Το όνομα Σύρος προέρχεται από τους πρώτους κατοίκους του νησιού, τους Φοίνικες. Σήμερα υπάρχουν δύο εκδοχές για την ονομασία αυτή. Σύμφωνα με την πρώτη, το όνομα προέρχεται από τη λέξη Ουσύρα που σημαίνει ευτυχής, ενώ σύμφωνα με τη δεύτερη, προέρχεται από το Συρ που σημαίνει βράχος. Ο Όμηρος την ονομάζει “Συρίη”, ενώ τον 17ο αιώνα αναφέρεται και ως το νησί του Πάπα: “L’isola del Papa”, λόγω του καθολικού δόγματος των κατοίκων της.
Τον 6ο αιώνα π.Χ., όταν η Σύρος είχε καταληφθεί από τους Σάμιους, γεννήθηκε στο νησί ο φυσικός φιλόσοφος Φερεκύδης, που αργότερα εγκαταστάθηκε στη Σάμο και υπήρξε δάσκαλος του Πυθαγόρα. Θεωρείται εφευρέτης του ηλιοτροπίου, του πρώτου ηλιακού ρολογιού. Πέρασαν από εδώ πολλοί κατακτητές όπως σε όλα τα νησιά του Αιγαίου. Ακολούθησαν οι ρωμαίοι, αργότερα οι βυζαντινοί και το 1204 με την επικράτηση των Βενετών στο Αιγαίο, δημιουργήθηκε ο πρώτος αξιόλογος οικισμός, η Άνω Σύρος, οι κάτοικοι της οποίας ασπάστηκαν τον Καθολικισμό, διατήρησαν όμως την ελληνική γλώσσα. Διατηρήθηκε επίσης μια μικρή ενορία ορθοδόξων, του Αγίου Νικολάου «του Φτωχού».
Η κατάσταση διατηρήθηκε ως το 1579, όταν ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα κατέλαβε το νησί για λογαριασμό της Πύλης. Όμως ο σουλτάνος Μουράτ ο Γ’ συμφώνησε με τους συριανούς άρχοντες στην παραχώρηση μιας σειράς προνομίων (όπως χαμηλότερη φορολόγηση, απαγόρευση της εγκατάστασης γενιτσάρων και θρησκευτική ελευθερία) που επρόκειτο να συμβάλουν καθοριστικά στο μέλλον του νησιού. Καπουτσίνοι μοναχοί (1635) και έπειτα Ιησουίτες (1744) εγκαταστάθηκαν στη Σύρο τους επόμενους αιώνες. Η Σύρος, μαζί με την Άνδρο, παραχωρήθηκε το 1779 από τον σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ Α΄ στην ανιψιά του, τη Σαχ Σουλτάνα, η οποία εκχώρησε τη διοίκηση του νησιού στα τοπικά όργανα, δηλαδή τη συνέλευση του «Κοινού» (Κοινότητας) και τους εκλεγμένους από αυτήν Επιτρόπους.
Με το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης το 1821, οι Συριανοί κράτησαν ουδέτερη στάση. Η καταστροφή όμως της Χίου το 1822, αλλά και οι διώξεις των Ελλήνων στη Σάμο, τη Σμύρνη, τις Κυδωνιές (Αϊβαλί), τη Ρόδο, τα Ψαρά και την Κάσο προκάλεσαν ένα μαζικό προσφυγικό κύμα στη Σύρο. Οι πρόσφυγες βρήκαν στη Σύρο σχετική ασφάλεια λόγω των προνομίων που είχε παραχωρήσει η Πύλη στο νησί αλλά και φυσικά χαρίσματα, όπως το μεγάλο, ασφαλές από τους ανέμους λιμάνι.
Εκείνη την περίοδο ορισμένοι εύποροι Συριανοί έχτισαν τα πρώτα σπίτια εκεί που σήμερα βρίσκεται η Ερμούπολη. Πολύ γρήγορα δημιουργήθηκε στους πρόποδες της Άνω Σύρου ένα αστικό θαύμα: Μια πόλη γεμάτη ζωή και πλούσια κτίρια υψώθηκε μέσα σε ελάχιστο χρόνο, εκεί που νωρίτερα υπήρχε άγονο έδαφος και μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού χαμόσπιτα και αποθήκες. Πολύ γρήγορα η Ερμούπολη έγινε το μεγαλύτερο βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο της ελεύθερης Ελλάδας. Το 1860 η Σύρος ήταν το πρώτο εμπορικό λιμάνι της Ελλάδας.
Σήμερα η Σύρος εμφανίζεται ιδιαίτερα αναπτυγμένη οικονομικά, ανάπτυξη που στηρίζεται σε πολλές διαφορετικές πηγές. Καθοριστικά συμβάλλουν ο τουρισμός, η λειτουργία του ναυπηγείου, η υψηλή πλέον αγροτική παραγωγή η παρουσία πολλών δημόσιων υπηρεσιών, είναι έδρα της Νομαρχίας Κυκλάδων, της Περιφέρειας Νότιου Αιγαίου που περιλαμβάνει τους νομούς Κυκλάδων και Δωδεκανήσου καθώς και του Εφετείου Αιγαίου και η λειτουργία του τμήματος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Επίσης η Σύρος είναι έδρα και του Διοικητικού Πρωτοδικείου Σύρου, το οποίο έχει στην κατά τόπον αρμοδιότητά του όλο το Νομό Κυκλάδων καθώς και το γειτονικό Νομό Σάμου (Σάμος, Ικαρία, Φούρνοι).
Αξιοθέατα
Η ζωή στην Ερμούπολη παραμένει ζωντανή καθ’ όλη τη διάρκεια του χειμώνα. Η πλατεία Μιαούλη είναι εντυπωσιακή. Εκεί βρίσκεται το δημαρχείο ένα κτίριο τριώροφο στη πρόσοψη και διώροφο στην πίσω πλευρά με πλούσια αρχιτεκτονική διακόσμηση και ανεγέρθηκε με σχέδια του Γερμανού αρχιτέκτονα Ε. Τσίλλερ στα τέλη του 19ου αιώνα.
Χαρακτηριστική είναι η αρμονική συνύπαρξη Καθολικών και Ορθοδόξων στο νησί, με τους μεικτούς γάμους να είναι συχνό φαινόμενο και τον κλήρο να συμμετέχει από κοινού σε φιλανθρωπικές δράσεις. Στη Σύρο, όπως και σε όλη την Ελλάδα, οι δύο εκκλησίες γιορτάζουν την ίδια ημέρα το Πάσχα (κατά την ορθόδοξη ημερομηνία).
Στο νησί βρίσκονται αρκετοί σημαντικοί ναοί, όπως η Μεταμόρφωση του Σωτήρος (εκεί βρίσκεται η μητρόπολη), η Κοίμηση της Θεοτόκου (που εκεί θα θαυμάσετε ένα έργο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, Ελ Γκρέκο), εντυπωσιακός ναός είναι ο Άγιος Νικόλαος (πολιούχος της Ερμούπολης) και ψηλά η Ανάσταση κ.ά.
• Το Θέατρο Απόλλων
Βρίσκεται στην Ερμούπολη και είναι ένα από τα πιο γνωστά θέατρα της Ελλάδας. Θεμελιώθηκε στα τέλη του 1862 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Πιέτρο Σαμπό που δούλευε τότε ως αρχιτέκτονας στο Δήμο της Ερμούπολης. Υπάρχει η άποψη, την οποία ενστερνίζονται πολλοί Συριανοί, ότι το “Απόλλων” αποτελεί μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου.
• Μουσείο Μάρκου Βαμβακάρη
Το Μουσείο Μάρκου Βαμβακάρη βρίσκεται στην Άνω Σύρο. Στεγάζεται σε ένα παραδοσιακό συριανό σπίτι από το 1995. Στον επάνω όροφο εκτίθενται φωτογραφίες, έργα, αλλά και προσωπικά αντικείμενα του μουσικοσυνθέτη, ενώ στον κάτω προβάλλεται καθ’ όλη την διάρκεια λειτουργίας του μουσείου ημίωρο ντοκιμαντέρ με θέμα τον γνωστό ρεμπέτη
Παραλίες
Η Σύρος έχει ωραίες παραλίες οι πιο γνωστές είναι:
Γαλησσάς: Χρυσή άμμος, καταγάλανα νερά και δεντράκια που μπορούν να σας προσφέρουν προστασία από τον ήλιο συνθέτουν μια παραλία που αξίζει να επισκεφτείτε.
Κίνι: Η παραλία βρίσκεται περίπου 10 χιλιόμετρα από την Ερμούπολη. Το τοπίο έχει τη δική του μοναδική ομορφιά και τα νερά είναι διαμαντένια. Το ηλιοβασίλεμα καθώς από αυτό το σημείο του νησιού είναι μαγευτικό.
Βάρη: Η μικρή αυτή παραλία που βρίσκεται σε ένα κλειστό κόλπο, είναι ήρεμη και ιδανική για παιδιά λόγω των ρηχών νερών της. Είναι ιδανική για περπάτημα και για τους πιο αθλητικούς υπάρχουν και διάφορα θαλάσσια σπορ που θα τους ικανοποιήσουν. Ταβέρνες, εστιατόρια, καταλύματα και bar υπάρχουν δεκάδες ικανοποιώντας ακόμη και τους πιο απαιτητικούς.
Τοπικά Προϊόντα
• Το πιο φημισμένο προϊόν που παράγεται στο νησί είναι το συριανό λουκούμι. Η τέχνη της παρασκευής του έφτασε στη Σύρο με τους πρώτους πρόσφυγες από Χίο, ενώ λέγεται ότι ή πρώτη “καζανιά” μπήκε το 1832. Από τη Μικρασιατική καταστροφή και μέχρι το τέλος της 10ετίας του 1960, υπήρχαν πολλές βιοτεχνίες λουκουμιών στην Σύρο και πολλά καταστήματα πώλησής του στην παραλία που απασχολούσαν πολύ προσωπικό. Συνήθως, οι βιοτεχνίες ήταν οικογενειακές επιχειρήσεις και η τέχνη περνούσε από γενιά σε γενιά. Με την πάροδο των χρόνων πλήθυναν και οι ποικιλίες της γεύσης του λουκουμιού: περγαμόντο, μαστίχα, τριαντάφυλλο, ροδοζάχαρη, ινδική καρύδα κ.ά.
• Άλλο συριανό προϊόν των λουκουμοποιών είναι η χαλβαδόπιτα που παρασκευάζεται από θυμαρίσιο συριανό μέλι και φρεσκοψημένο αμύγδαλο.
• Το ντόπιο λουκάνικο το οποίο περιέχει μάραθο.
Το τυρί “Σαν Μιχάλη” το οποίο παρασκευάζεται από ντόπιο γάλα ζώων που βόσκουν στην περιοχή του Άη Μιχάλη
ΚΥΘΝΟΣ Η ΘΕΡΜΙΑ
Η Κύθνος ονομάζεται και Θερμιά τουλάχιστον από τον 12ο αιώνα οπότε και αναφέρεται “Επισκοπή Κέας και Θερμίων”. Το όνομα αυτό οφείλεται στις θερμές πηγές που υπάρχουν μέχρι και σήμερα στον όρμο των Λουτρών. Τα λουτρά της Κύθνου λέγεται ότι απολάμβανε και ο βασιλιάς Όθωνας και η βασίλισσα Αμαλία.
Έχει έκταση 99,432 τ.χλμ. και μήκος ακτογραμμών περίπου 104 χιλιόμετρα. Διαθέτει 92 όρμους, ορμίσκους και παραλίες, οι περισσότερες από τις οποίες είναι προσιτές οδικά. Τα βουνά της νήσου δεν είναι μεγάλα, η υψηλότερη κορυφή είναι ο “Προφήτης Ηλίας” στο όρος Πέτρα με υψόμετρο 336μ. ενώ στο ίδιο περίπου ύψος είναι και οι κορυφές του Αγίου Μηνά και των Αγίων Θεοδώρων. Παλαιότερα στη Κύθνο ευδοκιμούσε πολύ το κριθάρι και κύριος προμηθευτής ήταν η ζυθοποιία Φιξ. Άλλα κύρια προϊόντα είναι το μέλι τα σύκα, το κρασί, τα αμύγδαλα. Το κλίμα θεωρείται πολύ υγιεινό και η διαμονή μάλλον ευχάριστη παρά τους ισχυρούς βόρειους ανέμους. Γενικά τα δένδρα στη Κύθνο σπανίζουν.
Ιστορία
Πρώτοι κάτοικοι της Κύθνου αναφέρονται οι αρχαίοι Δρύοπες με βασιλιά τους τον Κύθνο εξ ου και το όνομα της νήσου που λεγόταν επίσης και Δρυοπίς ή Οφιούσα. Κατά τον Μεσαίωνα λεγόταν Θήραμνα (όπως ο Δανιήλ ο Θηράμνιος 1661), ενώ ο Νείλος Δοξαπατρής από το 1143 την αναφέρει με το όνομα Θερμιά, από τις θερμές πηγές που υφίστανται. Αργότερα οι Τούρκοι την αποκαλούσαν “Χαμάμ αντασί” (=νήσος Λουτρά). Και τέλος οι Ιταλοί την αποκαλούσαν “Φέρμινα”. Ο Μαρουλάς, στη βορειοανατολική ακτή του νησιού, κοντά στα ΄΄Λουτρά΄΄, ήταν η παλαιότερη εγκατάσταση των Κυκλάδων. Οργανικά δείγματα που στάλθηκαν για χρονολόγηση πιστοποιούν ότι η θέση χρονολογείται στην 9η και 8η χιλιετία π.Χ., δηλαδή στη Μεσολιθική περίοδο. Στους αρχαίους επίσης χρόνους στη Κύθνο είχε ιδρυθεί μια ακμάζουσα ιωνική αποικία από τους Κέστορα και Κέλυφο. Οι αρχαίοι Κύθνιοι ασχολούνταν και με την ναυτιλία και στους Περσικούς πολέμους συμμετείχαν με μία τριήρη και μία πεντηκόντορο αφού απέκρουσαν τις προτάσεις φιλίας του Πέρση Βασιλέως. Η αρχαία πολιτεία της Κύθνου φημιζόταν για την ευνομία της όπου και για το λόγο αυτό ο Αριστοτέλης αφιερώνει ειδική μελέτη για τη Κύθνο στο έργο του “Περί Κυθνίων Πολιτείας”, έργο που δεν διασώθηκε. Επίσης οι αρχαίοι Κύθνιοι διέπρεψαν στα γράμματα και τις τέχνες όπου και ανέδειξαν δύο ονομαστούς ζωγράφους τον Τιμάνθη και τον Κυδία.
Αξιοθέατα
Στο νησί υπάρχουν δύο μεσόγεια χωριά, η Χώρα ή Μεσαριά που αποτελεί και την πρωτεύουσα του νησιού, με 806 κατοίκους και η Δρυοπίδα με 797. Επιπλέον υπάρχουν τρεις κύριοι παραθαλάσσιοι οικισμοί: το κύριο λιμάνι Μέριχας με 250 κατοίκους περίπου, τα Λουτρά με τις ιαματικές πηγές και η Παναγία Κανάλα με την ομώνυμη εκκλησία.
Τα Λουτρά είναι γνωστά για τις ιαματικές πηγές, οι οποίες είναι οι μόνες στις Κυκλάδες που αναβλύζουν θειούχα και σιδηρούχα νερά. Οι θερμές πηγές είναι δύο και είναι γι’ αυτές που το νησί αποκαλείται μέσα στην ιστορία και Θερμιά. Η Κανάλα είναι η εξαίρεση στο ξερό τοπίο του νησιού. Ο όρμος της περιοχής της Κανάλας είναι “βουτηγμένος” στα πεύκα, ίσως για να δώσει την ξεχωριστή αίσθηση ότι εδώ βρίσκεται η εκκλησία της Παναγίας της Κανάλας που θεωρείται η προστάτιδα του νησιού και όπου φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.
Το σπήλαιο Καταφύκι στη Δρυοπίδα με σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Στο σπήλαιο γίνονται εργασίες ώστε να γίνει σύντομα επισκέψιμο. Η εκκλησία της Παναγίας της Φλαμπουριανής στη Φλαμπουριά. Το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στο Χορδάκι. Το Αιολικό Πάρκο και το Φωτοβολταϊκό Πάρκο της Κύθνου. Το Μοναστήρι της Παναγίας του Νίκους. Η εκκλησία του Αγίου Μηνά και το Λαογραφικό Μουσείο στη Δρυοπίδα. Ο Οικισμός Μεσολιθικής Εποχής του Βορρά. Χρονολογείται από το 7.500 – 6.000 π.Χ. και θεωρείται ο παλαιότερος οικισμός στις Κυκλάδες.
Στην αριστερή πλευρά του Μέριχα ακριβώς πάνω από τη θάλασσα, υψώνεται ο ναός των Αγίων Ακινδύνων. Οι Άγιοι – Ακίνδυνος, Πηγάσιος, Ανεµπόδιστος, Ελπιδοφόρος και Αφθόνιος – είναι οι προστάτες του λιµανιού και των καραβιών του. Κάθε χρόνο, στις 2 Νοεμβρίου οι κάτοικοι του Μέριχα αλλά και όλου του νησιού διοργανώνουν ένα από τα µμεγαλύτερα πανηγύρια του νησιού, για να τιµήσουν τους πέντε Μάρτυρες.
ΥΔΡΑ
Η Ύδρα είναι νησί του Αργοσαρωνικού. Με το αυτό όνομα φέρεται η πρωτεύουσα και το λιμάνι της που αποτελεί ομώνυμο Δήμο, που αριθμεί γύρω στους 1.966 κατοίκους, οι οποίοι, λόγω του άγονου εδάφους, ασχολούνται κυρίως με την αλιεία και τον τουρισμό. Είναι εξαιρετικά γραφικό, αρχοντικό και κοσμοπολίτικο νησί. Οφείλει το όνομά της στα άφθονα νερά, που ανάβλυζαν από τις πλούσιες πηγές που είχε κατά την αρχαιότητα. Έχει σημαντική ναυτική ιστορία και παράδοση. Αναπαλαιωμένα αρχοντικά, το παλιό γραφικό λιμάνι με τις πολεμίστρες και τα κανόνια, τα μουσεία, τα μοναστήρια, η ναυτική σχολή, συνθέτουν την εικόνα του νησιού, η οποία μας μαρτυρεί την σημαντική ιστορική σημασία της. Κατά τον αγώνα της επανάστασης του 1821 η Ύδρα μαζί με τις Σπέτσες και τα Ψαρά έπαιξαν σημαντικό ρόλο, λόγω της μεγάλης ναυτικής δύναμης που διέθεταν. Στην Επανάσταση του 1821 η Ύδρα διέθετε 186 πλοία.
Μεγάλοι Πλοιοκτήτες, Ναυμάχοι του 1821, και πολιτικοί κατάγονται από το νησί, ανάμεσά τους οι Ανδρέας Μιαούλης, Κουντουριώτης, Κριεζής, Τσαμαδός, Σαχίνης, Τομπάζης κ.α. Αυτή η ναυτική παράδοση συνεχίζεται μέχρι σήμερα με έναν μικρό αλιευτικό στόλο και την Ακαδημία Εμποροπλοιάρχων, που άρχισε να λειτουργεί αμέσως μετά την επανάσταση του 1821 και είναι η αρχαιότερη σχολή εμποροπλοιάρχων της ανατολικής Μεσογείου· στις μέρες μας στεγάζεται στο αρχοντικό του Λάζαρου Τσαμαδού και της Μαρίας Δ. Σαχίνη και βοηθητικά κτίρια δωρεάς Αθ. Κουλούρα.
Η πόλη της Ύδρας, που είναι και η μοναδική πόλη του νησιού, έχει ανακηρυχθεί διατηρητέα και απαγορεύονται τα τροχοφόρα. Είναι απλωμένη σε δύο βραχώδεις λόφους και σφύζει από παραδοσιακά σπίτια με κεραμιδένιες σκεπές, έντονες μπλε πόρτες και παράθυρα. Η Ύδρα εδώ και δεκαετίες, είναι ένας από τους αγαπημένους προορισμούς Ελλήνων και ξένων επισκεπτών. Στο νησί υπάρχουν 300 εκκλησίες και πέντε μοναστήρια.
Η σημαντικότερη γιορτή σήμερα στην Ύδρα είναι τα Μιαούλεια, τα οποία είναι εκδηλώσεις, αφιερωμένες στη δράση του Ναύαρχου Μιαούλη και πραγματοποιούνται κάθε χρόνο, προς το τέλος του Ιουνίου.
Η Ύδρα, περισσότερο από όλα τα Ελληνικά νησιά, ενέπνευσε τις Καλές Τέχνες. Διάσημοι Έλληνες και ξένοι ζωγράφοι απεικόνισαν στα έργα τους τα τοπία της. Μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως ο Πάμπλο Πικάσο και ο Μαρκ Σαγκάλ, την επισκέφτηκαν και αποτύπωσαν σε σχέδια τα αυστηρά της σχήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ύδρα υπάρχει παράρτημα της Σχολής Καλών Τεχνών από το 1936, το οποίο στεγάζεται στο τετραώροφο αρχοντικό του Εμμανουήλ Τομπάζη και της Ξανθής Δ. Σαχίνη στα δεξιό τμήμα του λιμανιού.
Αξίζει να επισκεφτεί κανείς τις εκκλησίες, τα μουσεία, τα αρχοντικά και τα μοναστήρια. Μην παραλείψετε να κάνετε αξέχαστες βόλτες με τα συμπαθητικά γαϊδουράκια που υποκαθιστούν την έλλειψη τροχοφόρων στενά σοκάκια της Ύδρας.
Ο επισκέπτης στην Ύδρα θα απολαύσει αυθεντικές, παραδοσιακές, νησιώτικες γεύσεις στα μεζεδοπωλεία και τις ταβέρνες του νησιού, ενώ δεν πρέπει να ξεχάσετε να δοκιμάσετε τα περίφημα αμυγδαλωτά της Ύδρας.
• Στην Ύδρα γυρίστηκε το έργο το « Παιδί με το Δελφίνι» με τη Σοφία Λόρεν μετά από παράκληση της Βασίλισσας Φρειδερίκης η οποία παρακολουθούσε και τα γυρίσματα.
ERMIONH ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ
Η Ερμιόνη βρίσκεται στη νοτιοανατολική ακτή της Αργολίδας, 85 χλμ. νοτιοανατολικά του Ναυπλίου, σε υψόμετρο 5 μέτρων. Ανήκει στην Επαρχία Ερμιονίδος, όπως φανερώνει και το όνομα. Είναι μια παράλια κωμόπολη με 2.505 κατοίκους και αποτελεί έδρα του ομώνυμου Δήμου. Η Ερμιόνη ανήκει στο Δήμο Ερμιόνης, όπως και το μοναστήρι Άγιοι Ανάργυροι και οι οικισμοί, Αχλαδίτσα (Δάρδιζα), η Κουβέρτα και το Ποδάρι. Η οικονομία της στηρίζεται στον τουρισμό κυρίως λόγω του νησιωτικού της χρώματος, αλλά στις αγροτικές καλλιέργειες και στην αλιεία. Η περιοχή Μανδράκια έχει αναγνωριστεί ως παραδοσιακός οικισμός.
ΑΙΓΙΝΑ
Η Αίγινα είναι νησί του Σαρωνικού Κόλπου. Με το αυτό όνομα φέρεται η πρωτεύουσα και ο κύριος λιμένας της νήσου. Κατά την αρχαιότητα αποτελούσε εποικιστικό κέντρο Πελοποννήσιων, Αιγαιατών και Μυρμιδόνων. Αργότερα υπάγεται μαζί με άλλες ναυτιλιακές πόλεις στο θεσμό της Αμφικτυονίας της Καλαβρίας, συμμετέχει στη ναυμαχία της Σαλαμίνας ενάντια στους Πέρσες και κατά την κλασική εποχή αποτελεί πόλη της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Σήμερα είναι το δεύτερο μεγαλύτερο σε έκταση, πληθυσμό και ανάπτυξη νησί του Αργοσαρωνικού και νησιωτικό προάστιο του Πειραιά.
Γεωγραφία
Βρίσκεται στο κέντρο του Σαρωνικού Κόλπου, περιβαλλόμενη από το Αγκίστρι, τη Αίγινα, τα Μέθανα, την Τροιζήνα, τον Πόρο και τον Πειραιά. Η κομβική θέση της μεταξύ Πελοποννήσου και Αττικής, δύο ιστορικά κέντρα του ελληνικού και πανευρωπαϊκού πολιτισμού την κατέστησαν από πολύ νωρίς σημαντικό εμπορικό και διαμετακομιστικό κέντρο, συναγωνιζόμενο τις εμπορικές πόλεις της Μικράς Ασίας, ενώ φαίνεται να είναι παρούσα σε κάθε πτυχή της παγκόσμιας ιστορίας. Σήμερα, η θέση αυτή την έχει αναγάγει σε αναπτυσσόμενη πόλη-προάστιο του Πειραιά και των Αθηνών και δημοφιλές παραθεριστικό κέντρο. Το νησί καλύπτει έκταση 87.410 στρεμμάτων και παρουσιάζει μεγάλη γεωμορφολογική ποικιλία με ξηρό κλίμα και πευκόφυτα βουνά.
Η πόλη της Αίγινας
Η έδρα της Αίγινας εντοπίζεται στο δυτικό άκρο που επεκτείνεται σταδιακά προς ανατολάς, καλύπτοντας ολόκληρη τη βόρεια πεδιάδα, ενώ ορεινοί όγκοι εκτείνονται στα νότια. Το κέντρο της πόλης αναπτύσσεται γύρω από το λιμένα, στον νοτιοδυτικό άκρο του οποίου δεσπόζει η προτομή του Καποδίστρια, ως ελάχιστος φόρος τιμής στον κυβερνήτη που προσέδωσε νέα πνοή στον ιστορικό αυτό τόπο. Η εμπορική ζώνη εκτείνεται στην παραλιακή οδό, με πληθώρα καλαίσθητων κέντρων εστίασης, τουριστικών μαγαζιών και καταλυμάτων και σημεία πώλησης των τοπικών προϊόντων. Η αγορά επεκτείνεται μέσα στα εμπορικά σοκάκια της πόλης όπου η αρχοντική αρχιτεκτονική του 19ου αιώνα κερδίζει αμέσως το ενδιαφέρον τον επισκέπτη. Πέρα από την εμπορική και ναυτική παράδοση, οι κάτοικοι είναι γνωστοί για την καλλιτεχνική τους δράση στην κεραμική, αλλά και για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς που λειτουργούν επιτυχημένα με γνωστό προϊόν το αιγινήτικο φιστίκι.
Αξιοθέατα
Το νησί παρουσιάζει σημαντικά αξιοθέατα όπως ο Ναός της Αφαίας, η Παλαιοχώρα (ο “νησιωτικός” Μυστράς), τα υπολείμματα του ναού του Ελλανίου Διός, ο προϊστορικός/ιστορικός οικισμός της Κολώνας και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Πολύ γνωστές παραλίες του νησιού είναι ο Μαραθώνας και η Αγία Μαρίνα. Δημοφιλές τουριστικό κέντρο αποτελεί επίσης το επιβλητικό Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου, καθώς και πληθώρα εκκλησιών που διασώθηκαν μετά την τουρκοκρατία. Το νησί εξυπηρετείται από τοπικά πούλμαν, ενώ ο επισκέπτης μπορεί να επιλέξει να γυρίσει την πόλη πάνω σε μια από τις παραδοσιακές άμαξες. Στο νότιο άκρο του νησιού, 9 χμ από το λιμάνι της Αίγινας βρίσκεται το τουριστικό θέρετρο της Πέρδικας από όπου τους καλοκαιρινούς υπάρχει συχνή καθημερινή σύνδεση (με καΐκι) με το νησάκι της Μονής.
Κείμενο Περσεφόνη Ανδρέου
Φωτογραφίες Παναγιώτης Ιωαννίδης
