Περί σχολών τριγώνου

Περί σχολών τριγώνου

Οκ… Η κάθε επιχείρηση για να επιβιώσει πρέπει να πουλάει κάποια προϊόντα ή υπηρεσίες. Από τα πιο κλασσικά που συνάδουν και με τον σκοπό ενός ομίλου, την καλλιέργεια του ναυταθλητισμού, είναι οι σχολές τριγώνου. Έτσι, έχουμε καταλήξει με 200 ομίλους που έχουν 200 σχολές Optimist… Κάποιος που θα το έβλεπε απ’ έξω θα καταλάβαινε ότι τελικά ιστιοπλοΐα κανείς μόνο με το optimist μπορεί να μάθει. Η αντιστοιχία στην στεριά θα ήταν να είχαμε 200 εστιατόρια, και μόνο, που θα σερβίρουν μόνο φιλέτο. Άραγε με μια σαλάτα δεν χορταίνεις; Μήπως και οικονομικότερα;

Το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός ότι κάποιοι βλέπουν τους μαθητές, μόνο ως μελλοντικούς αθλητές και ακόμα πιο μελλοντικούς πρωταθλητές. Ως ένα άλογο που όταν διακριθεί θα φέρει την σφραγίδα του προπονητή, το εφόρου και άλλων. Η πιθανότητα της «ενασχόλησης» και μόνο με την θάλασσα δεν μας αφορά. Την κάνουμε πέρα. Κάποιος που γεννήθηκε με «λάθος» σωματότυπο για να μπει στο Optimist και στις Ολυμπιακές κατηγορίες δεν μας κάνει. Έτσι, περιορίζουμε την «ενασχόληση» με το άθλημα και υπερ-ασχολούμαστε με τους λίγους εκλεκτούς που στο τέλος μπορεί και να τους κάνουμε να σιχαθούν τόσο το άθλημα όσο και την θάλασσα. Η στατιστική λέει ότι όσο μεγαλύτερη η ενασχόληση με ένα άθλημα, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να αναδειχτεί και ένα ταλέντο. Είναι κάτι που οι μεγάλες ομοσπονδίες του κόσμου, κατά κόρον εφαρμόζουν εδώ και πολλά χρόνια. Κάνουν σχολές με διαφόρους τύπους σκαφών ώστε να μειώσουν το κόστος και ταυτόχρονα να φιλοξενήσουν μεγαλύτερο εύρος ηλικιών και σωματότυπων. Κάνουν τους νέους ιστιοπλόους πρώτα να αγαπήσουν την θάλασσα και την ιστιοπλοΐα, κάνοντάς την μια διασκεδαστική εμπειρία. Ταυτόχρονα δημιουργούν με σκάφη χαμηλού κόστους μεγάλους στόλους και έτσι καταφέρνουν να έχουν μια τεράστια δεξαμενή ιστιοπλόων από την οποία και ξεπετάγονται τα ταλέντα. Οικονομοτεχνικά αλλά και εκπαιδευτικά, το Optimist ίσως να μην είναι και το πιο καλό σκάφος για να κάνει κανείς τα πρώτα του βήματα. Αν τρακάρει, χρειάζεται πλαστικατζή. Τα εξαρτήματά του δεν είναι και τα οικονομικότερα και είναι και πολλά.

Αντίθετα υπάρχουν σκάφη με μικρότερο κόστος κτήσης, όπως το topper, τα οποία είναι από πολυαιθυλαίνιο και άρα άμα τρακάρουν δεν παθαίνουν τίποτε ενώ ταυτόχρονα δεν έχουν πολλά και ακριβά εξαρτήματα. Επίσης, γιατί το 5χρονο παιδί, αντί να χαρεί το παιχνίδι του να πρέπει να ασχολείται με τα μανταράκια που λύθηκαν και με την πλευρά που πρέπει να μπαίνει το πίκι; Ίσως και εκπαιδευτικά να υπάρχουν κενά. Και όμως, κάποιο εναλλακτικό «προϊόν» σχολής δεν υπάρχει στην Ελληνική αγορά. Έλλειψη φαντασίας; Ενασχόλησης; Όποια και να είναι η απάντηση, θα πρέπει να προβληματίσει τα μέλη των ομίλων. Όπως θα πρέπει να τα προβληματίσει και το τι συμβαίνει σαν επόμενο βήμα μετά τις σχολές. Θα πρέπει να προβληματίσει το γεγονός ότι όλοι θέλουν να γίνουν ολυμπιονίκες και βάζουν τα σωματεία τους να  συντηρούν τις πανάκριβες ολυμπιακές κατηγορίες και να σπαταλούν τεράστια ποσά σε αυτές.

Σαφώς πρέπει να υπάρχει και αυτό, αλλά όχι μόνο αυτό! Υπάρχουν παγκόσμιες κατηγορίες όπως το J/24 ή το Lightning που είναι πολύ πιο value for money αφού κανείς μπορεί να αθλείται με αξιώσεις με σκάφη δεκαετίας και να χαίρεται αγώνες υψηλού επιπέδου σε όλο τον κόσμο. Κατηγορίες που είναι διαχρονικές και που όπως και να είσαι, ψηλός, κοντός, βαρύς ή ελαφρύς, μπορείς να αθλείσαι. Κατηγορίες που τα σκάφη δεν περνούν στην αχρηστία όταν βγουν από το πρόγραμμα των Ολυμπιακών αγώνων. Συνεπώς, πρέπει τα μέλη να σκέφτονται σοβαρά και το οικονομικό σκέλος της επιχείρησης που καλούνται να διοικήσουν ώστε να την κάνουν βιώσιμη και για τις επόμενες γενιές. Αν δεν το κάνουν η επιχείρηση θα κλείσει. Και το κρίμα θα είναι δικό τους.

Διαβάστε επίσης

Γράφει ο Άκης Τσαρούχης