[:el]Ανοικτή θάλασσα: SOS[:]

[:el]

Ανοικτή θάλασσα: SOS

Σου αρέσει η ανοικτή και θες να τρέξεις. Ανοίγεις το πρόγραμμα να δεις που θα τρέξεις. Χάνεσαι. Και αφού έχεις χαθεί, σε πιάνει και η ψυχή σου. Οι μισοί αγώνες «εις μνήμην» κάποιου. Σε άλλες χώρες μάλλον δεν υπάρχουν σημαντικοί ιστιοπλόοι που να πεθαίνουν ή οι σημαντικοί δεν πεθαίνουν ποτέ. Εδώ είναι αλλιώς. Not sexy…

Αφού το ξεπερνάς αυτό, λες να τρέξεις κάποιες σειρές αγώνων που έχουν όρτσα-πρίμα ώστε να δοκιμάσεις τι πραγματικά έχεις καταφέρει με την προπόνηση που έχεις κάνει. Ρωτάς και σου λένε ότι ο ένας αγώνας είχε 6 συμμετοχές, ο άλλος 7 και ο μεγαλύτερος 10. Αν ο ένας πάει δεξιά και ο άλλος αριστερά, φτάνεις να τρέχεις μόνος σου. Αλλά και όταν βγεις από τη θάλασσα, περπατάς σε έναν άδειο μόλο προς το αμάξι σου και φεύγεις από το λιμάνι να πας να κάνεις τίποτε που να έχει ενδιαφέρον. Not funny…

Ντάξ. Ανοικτή είπαμε. Ας πάμε να δοκιμαστούμε σε αγώνες που έχουν μεγάλα σκέλη και που θα κερδίσει ο πιο ναύτης και αυτός που κατέχει ένα μεγάλο σύνολο ικανοτήτων που απαιτείται εκεί. Ίδια φάση. Οι διοργανώσεις με μεγάλα σκέλη είναι είτε ήδη στον τάφο σαν το Αρχιπέλαγος, είτε τις κρατάμε με ΚΑΡΠΑ ζωντανές. Μικρή συμμετοχή, μικρή πλάκα. Not interesting…

Αφού σε τρώει. Είσαι του χαβαλέ. Θες στα νησιά να νοικιάζεις μηχανάκια και να γυρνάς στα μπαρ. Ζεις ακόμα στα 80s. Αναπολείς την εποχή που είχαμε ΠΑΣΟΚ στους αγώνες αυτούς. Ψάχνεις και βρίσκεις διοργανώσεις που κάθε χρόνο έχουν και λιγότερες συμμετοχές αλλά πανηγυρίζουν ότι έχουν τις περισσότερες! Εδώ είμαστε! Διαβάζεις προκήρυξη και σου πέφτει. Μπράτσα που τα τρέχεις και με dinghy. Που αν μπεις για προπόνηση με ένα laser, κάνεις περισσότερα μίλια μέσα στην μέρα σου. Not appealing…

Είσαι πρεζάκι όμως. Έχεις γράψει πολλές μέρες χωρίς να κάνεις χρήση και έχεις στερητικό σύνδρομο. Θες να ρουφήξεις ότι υπάρχει μπροστά σου και δηλώνεις συμμετοχή από εδώ και από εκεί. Κάθε ΣΚ έχει και 5-6 αγώνες στην περιοχή σου. Από εδώ εκεί και πίσω, από εδώ εκεί, σουβλάκια εκεί και πίσω, από εδώ, εκεί, παρακεί, ούτε καν σουβλάκια και πίσω. Γαμώ;;; Τρελαίνεσαι και δεν ξέρεις τι να διαλέξεις. Και οι μέρες περνούν και δεν θα προλάβεις το όριο για τη συμμετοχή. Ξενυχτάς αναλύοντας. Ο ένας όμιλος έχει καλαμάκια στα κάρβουνα. Ο άλλος delivery και με πατάτες. Καταλήγεις στον μεγάλο όμιλο με dominos. Σιγουράκι. Not tasty…

Ξενυχτισμένος όπως είσαι πας να τρέξεις. Έχεις ρίξει νόμισμα για το αν θα δηλώσεις στα κλάμπ ή στα ιντερνάσιοναλ γιατί από όπου ρώτησες σε κράζουν. Ο καθένας από τους φίλους σου έχει άλλη άποψη και μάλιστα την έχει με επιχειρήματα. Και μετά άμα δεν τον ακούσεις θα σου την πει και στο facebook! Οπότε νόμισμα. Το ότι το ευρωπαϊκό, το παγκόσμιο ή ακόμα και άλλοι αγώνες χωρίζουν απλά τις κατηγορίες με βάση την ικανότητα των σκαφών ώστε η κάθε κατηγορία να κάνει την ίδια ιστιοπλοΐα και να χαίρεται τον αγώνα δεν μας αφορά. Εδώ είναι βαλκάνια ρε! Εδώ θέλουμε να βρέχει κύπελλα ρε! Όταν εμείς κάναμε ιστιοπλοΐα με τριήρεις αυτοί ήταν ακόμα στα δέντρα και θα μας πουν πώς να κάνουμε αγώνες; Άντε ρε! Not fair…

Έτρεξες και κέρδισες. Και είσαι χαρούμενος που πριν τα σουβλάκια θα πάρεις και ένα κύπελλο. Θα γυρίσεις με κάτι πίσω στην πεθερά. Τέλεια. Το πήρες και πας για το σουβλάκι σου. Το ανεβάζεις στα social και περιμένεις πεθερά, σχέση, παράνομη σχέση, θείο, θεία και λοιπούς συγγενείς να κάνουν λάικ. Κοιτάς το κινητό αλλά τίποτε. Ξανά τίποτε. Κάνεις έντιτ το πόστ και δηλώνεις «ευλογημένος» στην τοποθεσία «απονομή». Τίποτε και πάλι. Και μετά βλέπεις το feed. Υπάρχουν άλλοι δυο τρεις πρώτοι και μεγάλοι νικητές στον αγώνα του οποίου κρατάς το κύπελλό. Το κατεβάζεις γιατί θα σκάσει τηλέφωνο από την πεθερά και άντε να εξηγείς τα ανεξήγητα. Not good…

Ξάφνου το τηλέφωνο χτυπάει και δεν είναι η πεθερά. Είναι ο χορηγός. Σε ρωτάει που έτρεξες και τι τελικά ήρθες. Δεν τον πιστεύεις. Μπα. Πλάκα θα σου κάνει. Ξέρει ότι κέρδισες. Άλλωστε ο αγώνας πήρε προβολή. Αφού είχε δημοσιογράφους, κάμερες και τα πάντα όλα! Στέλνεις στον χορηγό selfie με το κύπελλο, ημερομηνία και τοποθεσία για να σε πιστέψει και όλα καλά. Αλλά σου την έχει σπάσει. Και μπαίνεις στη σελίδα του αγώνα να δεις τι ανέβασαν. Να δείξεις και 5-10 πράγματα στον χορηγό να γουστάρει! Να βγεις από πάνω! Αλλά που… «Κάτι» δημοσιεύματα σε «κάτι» site που τελικά παίρνουν αυτά, και οι δημοσιογράφοι τους αξία από την διοργάνωση, παρά να δίνουν αξία οι δημοσιογράφοι στην διοργάνωση από το έργο τους. Not rational…

Δεν απογοητεύεσαι. Άλλωστε είπαμε: Είσαι πρεζάκι. Πίνεις τον καφέ σου στον όμιλο και ψάχνεσαι γιατί το πράγμα δεν πάει καλά. Έρχεται και η παρέα σου και ο διάλογος φτάνει σε πανεπιστημιακό επίπεδο. Αφήνεις τον καφέ και παίρνεις ποτό. Και δεύτερο ποτό. Τότε ξεκινούν όλα να είναι ρόδινα! Αλλά σε τρώει και ανοίγεις το κινητό και τρως τα μεγαμπάιτ σου να ψάχνεις να δεις ποιοι αγώνες προκόβουν στο εξωτερικό. Βλέπεις one design. Βλέπεις long distance να παίζουν. Βλέπεις αγώνες με κέντρο ένα ωραίο μέρος να γίνονται και γενικά βλέπεις πάρτι από χορηγούς και συμμετοχές σε κάποιες διοργανώσεις. Κάποιες άλλες που ήξερες από παλιά πάλι, και αυτές πέθαναν. Ακόμα και πιωμένος που είσαι το καταλαβαίνεις. Πάνε μπροστά οι αγώνες που έχουν από πίσω επιτελεία που ασχολούνται. Πολύ. Που μετά την απονομή της φετινής έκδοσης του αγώνα ασχολούνται αμέσως με την επόμενη έκδοση. Not easy…

Εκεί που είσαι στα ποτά έρχονται 2 άτομα από το πλήρωμά σου και σου λένε ότι το επόμενο Σαββατοκύριακο δεν θα μπορέσουν. Και μάλλον ούτε το μεθεπόμενο. Και βασικά τώρα άνοιξε ο Παρνασσός και να μωρέ…δεν. Το πιάνεις γιατί είσαι γάτος. Αλλά δεν σε νοιάζει γιατί από τον όμιλό σου μόνο βγαίνουν 1000 διπλωματούχοι ιστιοπλόοι ανοικτής θαλάσσης και δεν θα ξέρεις ποιον να πρωτοδιαλέξεις! Κάποιοι έχουν και μάστερ. Οπότε ρωτάς ποιος θέλει να έρθει παρέα να τρέχετε. Και δεν χτυπάει το τηλέφωνο. Παραξενεύεσαι. Ξεκινάς εσύ τα τηλέφωνα. Και δεν σου το σηκώνουν. Τώρα αγχώνεσαι και παρακαλάς. Και βρίσκεται επιτέλους ο γνώστης. Υπογράφει την σύμβαση και βγαίνετε να τρέξετε. Και χάνεις τον μισό αγώνα να του εξηγείς που βάζουμε τα πανιά στις πλεύσεις. Seriously not good.

Το άλλο σαββατοκύριακο έχει πάλι άλλα 5-6 ναρκωτικά να πάρεις. Κακής ποιότητας αλλά δεν σε νοιάζει. Είπαμε είσαι πρεζάκι και ρουφάς ότι να ναι.

Μέχρι να σταματήσεις να είσαι.

Διαβάστε επίσης

Γράφει ο Άκης Τσαρούχης

[:]