Τα παιδιά δεν πλατσουρίζουν αρκετά
Υπάρχουν φορές που με πιάνουν γκρίνιες και αυτή είναι μια από αυτές. Αν διαβάσεις παρακάτω, το κάνεις με δικό σου ρίσκο και έχεις προειδοποιηθεί…
Εχτές ήταν μια μέρα που πρακτικά δεν φύσηξε ποτέ. Μια μέρα που, ειδικά για τα παιδιά, δεν είχε και πολύ πλάκα. Τελείωσα σχετικά νωρίς και μετά ανέβηκα στον όμιλο και χάζευα τις προπονήσεις των ομάδων των μικρών όλων των ομίλων, που παρά την συνθήκη, το πάλευαν για ώρες μετά.
Έβλεπα τέλεια εκτελεσμένα rolling tack, προπονητές που κυνηγούσαν τα παιδιά φωνάζοντάς τους για να βελτιώσουν κάθε λεπτομέρεια και μια συνεχή προσπάθεια, σφιγμένα δόντια και μονότονα κρατημένη ανάσα. Μονότονα γιατί το ίδιο σενάριο έπαιζε παντού. Σε κάθε ομάδα ομίλου που μπορούσε να δει το μάτι μου.
Στο κέντρο του ενδιαφέροντος, κάποια σημερινά παιδιά τα οποία με τους «ελικοπτερικούς» σημερινούς γονείς τους, έχουν βρεθεί στις αγκαλιές ενός αθλήματος με κουλτούρα που επικροτεί την νίκη και μόνο την νίκη. Ενός αθλήματος, που υπάρχουν φορές που ξεχνάει ότι πριν από άθλημα, είναι τέχνη, ναυτική τέχνη. Και όπως κάθε τέχνη, πρέπει για να γίνει σωστά να αγαπηθεί και να γίνει με μεράκι. Αν γίνει με μεράκι, θα έρθει και η διάκριση.
Βλέποντας την προπόνηση, έβλεπα άσκηση μετά από άσκηση. Μια συνεχή προσπάθεια, σε μια ομολογουμένως «βαρετή» μέρα. Δίπλα μου, οι γονείς που έδειχναν χαρούμενοι που τα παιδιά τους, «δείχνουν σε φόρμα» και έβαλαν πλώρη για ένα ακόμα μετάλλιο. Μάλλον και οι ίδιοι θα πάρουν αξία από αυτό και γαλόνια σαν γονείς…
Κάπου εκεί δυναμίτισε τη σκέψη μου κάτι άλλο: Όλα αυτά τα παιδιά σε ένα μήνα από τώρα θα αγωνιστούν στο πανελλήνιο. Τα περισσότερα από αυτά, μετά θα σταματήσουν. Όχι το Optimist. Την ιστιοπλοΐα…
Σε καμία από τις ομάδες που έκαναν προπόνηση, δεν ακουγόταν γέλια. Μόνο ο προπονητής και το πανί που φούσκωνε τέλεια μετά από ένα τέλειο τακ. Δεν υπήρχε ούτε μια ομάδα που να διασκέδαζε. Δεν ήταν ότι πριν λίγη ώρα περνούσα με το φουσκωτό ανάμεσά τους. Φαινόταν και από εκεί που καθόμουν. Και από μακριά.
Οι φίλοι μου που συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να κάνουν ιστιοπλοΐα μετά από τόσα χρόνια, ήμασταν παιδιά που μια τέτοια μέρα θα παίζαμε μπουγέλο. Θα πετούσαμε νερό με τα κουβαδάκια στα άλλα παιδιά. Θα πλατσουρίζαμε μέχρι τελικής πτώσεως. Θα πηγαίναμε με τα σκάφη μας από το πουθενά στο πουθενά κάνοντας απολύτως τίποτε. Και όμως, όλοι μας κολλήσαμε με το άθλημα και με τη θάλασσα. Κάποιοι γίναμε και καλοί. Κάποιοι το «αγοράσαμε» τόσο πολύ που ασχοληθήκαμε και επαγγελματικά. Κάποιοι αγοράσαμε σκάφη. Τρέξαμε αγώνες. Μάθαμε. Διδάξαμε. Πήγαμε την ιστορία λίγο παραπέρα.
Το να κερδίζεις είναι πολύ καλό. Μάλιστα κάνει καλό στα παιδιά και την ψυχολογία τους το να κερδίζουν. Όμως όταν η νίκη γίνεται αυτοσκοπός και ξεπερνάει σε προτεραιότητα το παιχνίδι και το πλατσούρισμα σε αυτή την ηλικία δεν οδηγεί πουθενά. Μάλιστα το πλατσούρισμα βοηθάει εξίσου ή και περισσότερο την ψυχολογία των παιδιών.
Τον άλλο μήνα όλοι σχεδόν οι όμιλοι κάνουν καλοκαιρινά camp. Και μπράβο τους. Γιατί σε αυτά τα camp είναι από τις λίγες φορές που τα παιδιά μπορούν πραγματικά ανέμελα να πλατσουρίζουν, να χαίρονται την θάλασσα και να αγαπήσουν την ιστιοπλοΐα. Αν την αγαπήσουν, όλα τα άλλα θα πάρουν τον δρόμο τους.
Γράψε το παιδί σου στα camp αυτά. Σύντομα θα καταλάβεις ότι είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχεις κάνει για το παιδί σου. Η επαφή με τη θάλασσα θα το διδάξει πράγματα που δεν τα έχεις καν φανταστεί.
Και θα συνεχίσει να το διδάσκει. Μέχρι να μην αντέχουν άλλο τα πόδια του να μπαίνει σε σκάφη. Και ακόμα και τότε, θα συνεχίσει να το διδάσκει από απόσταση.
Γράφει ο Άκης Τσαρούχης
Κάντε το πρώτο σχόλιο