Mini Transat, ένας σημαντικός κύκλος ολοκληρώθηκε Του Γιώργου Καισάριου
Η Ε.Α.Θ. βράβευσε τον Μάρκο Σπυρόπουλο στην εκδήλωση της ετήσιας απονομής που πραγματοποιήθηκε στο κτίριο της Ολυμπιακής Επιτροπής το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου για την επιτυχία του στον διεθνή αγώνα μοναχικού διάπλου του Ατλαντικού με σκάφος 6,5μ Mini Transat λαμβάνοντας την 11η θέση στην κατηγορία των Πρωτοτύπων.
Με την εκδήλωση αυτή έκλεισε και για εμάς ένας σημαντικός κύκλος. Το ΕΝΑΛΙΟΝ, έχοντας αναλάβει τον πλήρη συντονισμό αυτής της προσπάθειας, στήριξε τον αθλητή με κάθε δυνατό τρόπο.
Η Ευγενία Μέντη ήταν εκεί και μας περιγράφει πώς το έζησε:
Ήταν ένα πολύ δύσκολο και απαιτητικό project που αναλάβαμε με μεγάλη χαρά από την πρώτη στιγμή κιόλας που μας προτάθηκε. Πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα, θα έλεγα. Οι δυσκολίες ήταν τεράστιες και αυτό δεν άργησε να φανεί. Λίγο αφού αναλάβαμε ο Μάρκος κινδύνευσε να χάσει το σκάφος από τον ιδιοκτήτη που ήθελε να το πουλήσει, πράγμα που σήμαινε ότι δεν θα μπορούσε να συνεχίσει αυτό που είχε ξεκινήσει. Είχαμε δύο εβδομάδες περιθώριο να βρούμε νέο αγοραστή και να εξασφαλίσουμε και μία ευνοϊκή τιμή ενοικίασης.
Κι εκεί που είπαμε ‘τα καταφέραμε,’ ξεκίνησαν τα προβλήματα με τον Όμιλό του. Για έναν ανεξήγητο λόγο δεχτήκαμε τρομερή επίθεση τόσο εμείς όσο φυσικά και ο ίδιος που κλήθηκε να δώσει εξηγήσεις για τη μεταξύ μας συνεργασία. Ανεπίτρεπτες συμπεριφορές που σε καμμία περίπτωση δεν ταιριάζουν στο κύρος και τη φήμη του ομίλου και σίγουρα δεν συνάδουν με το πνεύμα του αθλητισμού.
Εξίσου δύσκολη ήταν και η διαμονή. Διασχίσαμε όλη την Ιταλία και τη Γαλλία με ένα παλιό βαν κι από πίσω ένα τρέηλερ με ένα σκάφος που έφτανε σε ύψος τα 4 μέτρα. Επί μήνες μείναμε σε αυτό το βαν, ήταν το σπίτι μας. Στο τέλος έτσι το λέγαμε, σπίτι.
Περίγραψέ μας λίγο εκείνο το διάστημα
Πολλή δουλειά στο σκάφος, ο Μάρκος εργαζόταν σε αυτό από το πρωί μέχρι τη δύση του ήλιου, όπως άλλωστε και τα περισσότερα παιδιά που λαμβάνουν μέρος στον αγώνα αυτό. Τα πάντα τα κάνεις μόνος σου. Μετά από κάθε αγώνα, και στο Class Mini ο μικρότερος αγώνας που έτρεξε π.χ. ο Μάρκος solo ήταν 222 μίλια, τα σκάφη επιστρέφουν πίσω με σημαντικές ζημιές γιατί πάνε στα όρια. Και οι ίδιοι οι ιστιοπλόοι φυσικά επιστρέφουν ‘κομμάτια’ όπως θα λέγαμε.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά το GPI στη Γένοβα. Ο Μάρκος έτρεξε τον αγώνα με τον Giovanni Mengucci, μόλις 19 ετών. Ο αγώνας ήταν 540 ν.μ. non-stop. Ήταν η πρώτη φορά που ο Giovanni έλαβε μέρος σε έναν τέτοιον αγώνα και το έκανε χωρίς γάντια. Καταλαβαίνει κανείς σε τί κατάσταση ήταν τα χέρια του!
Ταξιδέψατε αρκετά…
Η βάση μας για το μεγαλύτερο διάστημα όλου αυτού του project ήταν το Port-Saint-Louis-du-Rhône, ένα μικρό χωριό 50χλμ δυτικά της Μασσαλίας. Ένα πραγματικά μικρό και ασήμαντο μέρος, έτσι φαινόταν. Όμως είχε άπειρα ναυπηγεία, χιλιάδες σκάφη. Έβγαινες στους δρόμους που, ειδικά το χειμώνα ήταν έρημοι, κι έλεγες πού είναι όλοι αυτοί από τα σκάφη;
Αργότερα βρεθήκαμε στο Trinité-sur-Mer, στο Morbihan της Βρεττάνης. Αποκαλείται και ως η Μέκκα της ιστιοπλοΐας και δεν είναι τυχαίο. Ένα υπέροχο μέρος, πλούσιο μέρος, όπου υπάρχουν μερικά από τα καλύτερα σκάφη του κόσμου. Και φυσικά ο κόσμος μπορεί να τα θαυμάσει από τον ντόκο και αν είσαι τυχερός μπορεί να βρεθείς και σε ένα από τα λιγοστά café της περιοχής δίπλα στον Loïck Peyron ή τον Francis Joyon.
Τί κρατάς από τις εικόνες που είδες εκεί;
Γενικά, κι αυτό μου έκανε προσωπικά μεγάλη εντύπωση, οι Γάλλοι αγαπούν την ιστιοπλοΐα και γι’ αυτό θα βγουν έξω με οτιδήποτε. Δεν υπήρχε οικογένεια στα μέρη τα οποία επισκεφτήκαμε που να μην έχει ένα σκάφος. Μικρό-μεγάλο, παλιό-καινούργιο, δεν έχει σημασία. Αγαπούν την ιστιοπλοΐα, φροντίζουν τα σκάφη τους και βγαίνουν συνέχεια. Και δεν υπάρχει σκάφος που να έχει μια ιστορία και αυτή την ιστορία να μη την προβάλλουν για να τη μάθει και ο κόσμος, να τη μάθουν και οι νέες γενιές.
Η εκκίνηση έγινε από τη La Rochelle. Πώς ήταν εκεί το κλίμα;
Πήγαμε στη La Rochelle περίπου έναν μήνα πριν την προγραμματισμένη εκκίνηση που ήταν για τις 22 Σεπτεμβρίου. Κι αυτή ήταν η πρώτη φορά που επιτέλους μείναμε σε σπίτι! Το κλίμα στη La Rochelle ήταν υπέροχα γιορτινό. Τις ημέρες εκείνες είχαμε την τιμή να έχουμε και την εταιρεία Kakitsis Sails δίπλα μας. Όλοι ξέρουν ότι ο Γιάννης Κακίτσης έφτιαξε τα πανιά του Μάρκου. Η αλήθεια είναι ότι ο Γιάννης δεν έκανε μόνο αυτό, αλλά πραγματικά αγκάλιασε τον Μάρκο σαν να ήταν γιος του, οικογένειά του. Ακόμα και σε κάποιες δυσκολίες που αντιμετώπισε ο Μάρκος, όταν πλέον είχε φτάσει στα Κανάρια, αλλά και όταν γύρισε στην Αθήνα, η ανταπόκριση του Γιάννη και φυσικά όλης της οικογένειας ήταν συγκινητική.
Δυστυχώς το πέρασμα του τυφώνα Lorenzo στην ανατολική πλευρά του Ατλαντικού έφερε τεράστια αλλαγή και στο πρόγραμμα και στο κλίμα.
Δηλαδή;
Η εκκίνηση καθυστέρησε δύο εβδομάδες και ξαφνικά αυτό που μέχρι εχθές ήταν ένα γιορτινό κλίμα, βάρυνε. Η επιτροπή έκανε βέβαια τα πάντα για να φροντίσει τους αθλητές και όσους ήταν δίπλα τους εκείνες τις ημέρες, όταν όμως βλέπεις τον γκρι ουρανό της Γαλλίας πάνω από το κεφάλι σου και τον απέραντο ωκεανό και βλέπεις στις ειδήσεις τί συμβαίνει γύρω σου, δεν μπορείς να αποφύγεις την ανησυχία γι’ αυτό που πας να κάνεις. Ήταν κάτι που έβλεπες στο πρόσωπο όλων των παιδιών εκείνες τις ημέρες. Δουλειά όλων όσων ήμαστε εκεί για υποστήριξη ήταν να τους εμψυχώσουμε. Μέσα σου όμως σε τρώει η σκέψη ‘κάνω καλά; κι αν συμβεί κάτι; κι αν κάτι δεν πάει καλά;’ Κι έχεις παράλληλα και όλους αυτούς που είναι μακριά να σε παίρνουν και να σου λένε ‘Πού πάει; Γιατί την κάνει αυτή την τρέλα;’
Από τη μία έχεις αυτό, από την άλλη μία βαριά ατμόσφαιρα… οι ίδιοι είχαν κουραστεί να περιμένουν και παράλληλα η καθυστέρηση αυτή λόγω και της συνέπειας στον προϋπλογισμό του καθενός δημιουργούσε ακόμα μεγαλύτερη πίεση. Κι εσύ πρέπει να βρείς τον τρόπο να τα υποβαθμίσεις όλα αυτά, να μετριάσεις τον φόβο και την ανησυχία και να δώσεις κουράγιο σε όλους στο τέλος, ενώ μέσα σου δεν ξέρεις ούτε ο ίδιος τί είναι το σωστό και τί όχι. Όταν όμως έχεις έναν σκοπό, εστιάζεις σε αυτόν.
Τελικά η εκκίνηση δόθηκε. Πώς ήταν; Ποιά τα συναισθήματα;
Απ’ όταν αποφασίστηκε η οριστική ημερομηνία της εκκίνησης επανήλθε και το γιορτινό κλίμα. Την ημέρα της εκκίνησης κατεβήκαμε όλοι στο λιμάνι από τις 6 το πρωί, ήταν ακόμα σκοτάδι έξω. Να παραδώσουν τα κινητά, να πάρουν και το δελτίο καιρού, και έχει μία διαδικασία να βγουν τα σκάφη ένα-ένα έξω που κρατά αρκετές ώρες.
Καθώς έβγαιναν, ο κόσμος καθόταν δεξιά κι αριστερά στο λιμάνι και χαιρετούσε τους ιστιοπλόους. Ήταν πραγματικά υπέροχο το ότι είχαν ξυπνήσει όλοι από τόσο νωρίς να έρθουν να ενθαρρύνουν το στόλο με το χειροκρότημά τους.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα για όλους φαντάζομαι. Από τη μία ξεκινά αυτό για το οποίο αγωνίστηκαν δύο χρόνια, από την άλλη η ανησυχία και φυσικά για όλους εμάς που μείναμε πίσω το να βλέπεις ξαφνικά το λιμάνι άδειο ήταν δύσκολο. Έναν μήνα ήμαστε εκεί, από το πρωί ως αργά το βράδυ εκεί, όλοι μαζί, δουλεύαμε, τρώγαμε, πίναμε και ξαφνικά κρανίου τόπος. Ξαφνικά εξαφανίζονται όλοι. Είναι πολύ περίεργη αυτή η εικόνα, σκληρή θα έλεγα.
Πώς αντιλήφθηκες εσύ αυτή την προσπάθεια του Μάρκου; Ήταν όπως το ονειρευόταν, όπως το περίμενε;
Ήξερα από την αρχή ότι στόχος του Μάρκου ήταν ο τερματισμός. Το όλο project ξεπέρασε συνολικά τις 200-210 χιλιάδες ευρώ. Αυτό από μόνο του ορίζει τα όριά σου, αν δεν έχεις από πίσω χρήμα να ρέει. Δεν πας να ρισκάρεις να πάθεις μία ζημιά που θα σου στερήσει τον τερματισμό. Ειδικά για έναν Έλληνα που δεν είναι δίπλα, δεν έχει το σπίτι του εκεί, δεν είναι η χώρα του, δεν έχει εκ των πραγμάτων την υποστήριξη που έχουν οι Γάλλοι ή Ιταλοί σε αυτό, η πίεση αυτή είναι τεράστια.
Μετά ο Μάρκος είχε τρέξει τους μίνιμουμ αγώνες που απαιτούνται. Κάποιοι που συμμετείχαν είχαν χρόνια προπονήσεων πίσω τους ειδικά γι’ αυτό τον αγώνα, είχαν κάνει training με τους κορυφαίους της κλάσης.
Δεν είμαι αρμόδια να κρίνω τις ναυτικές του ικανότητες, άλλωστε το βιογραφικό του τα λέει όλα γι’ αυτές όπως και το αποτέλεσμά του. Το γεγονός όμως ότι δεν το έβαλε κάτω με όλες αυτές τις δυσκολίες, το ότι κατάφερε και έκανε πραγματικότητα κάτι που ήθελε χρόνια και φυσικά το ότι τερμάτισε σε αρκετά καλή θέση, δείχνουν ότι πραγματικά ξεπέρασε τον εαυτό του.
Όσο καλή προπόνηση και να έχει κανείς, όση στήριξη και οικονομική άνεση να έχει, το Mini Transat δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Όπως ανέφερε και στο safety briefing ο Πρόεδρος του Classe Mini Denis Hugues ‘το να ψάχνεις ένα Mini 6,50 στον Ατλαντικό είναι σαν να ψάχνεις βελόνα στ’ άχυρα.’ Νομίζω αυτό σε συνδυασμό με τις συνθήκες πάνω σε ένα σκάφος που δεν έχει κυριολεκτικά την παραμικρή άνεση, τα λέει όλα για το σθένος που πρέπει να έχει κάποιος για να ξεκινήσει και να καταφέρει να το ολοκληρώσει.
Νομίζω όλα τα παιδιά βγήκαν νικητές. Άλλος γιατί το έκανε επαγγελματικά κι έλαβε την πρώτη θέση, άλλος γιατί έτρεξε απλώς γιατί δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει, όπως έλεγε ο Alessio Campriani, όλα τα παιδιά που έλαβαν μέρος έκαναν κάτι πραγματικά σπουδαίο.
Πώς ένιωθες βλέποντας τον αγώνα online;
Όταν κατά τη διάρκεια του αγώνα βλέπαμε στο tracking ότι κάπου το χάνει, κάπου πάει αργά, εκεί η αγωνία έπιανε ταβάνι. Λέω βλέπαμε γιατί την ίδια αγωνία μοιραζόμασταν πολλοί εκείνες τις ημέρες.
Όταν είσαι μόνος σου πάνω σε ένα σκάφος που δεν έχει μέσα τίποτα – ο Μάρκος ούτε στρώμα για να κοιμηθεί δεν είχε πάρει μαζί – και βρίσκεσαι μέσα στον ωκεανό, το παραμικρό πρόβλημα είναι τεράστιο. Δεν χρειάζεται να πάθεις μια σοβαρή ζημιά. Δεν σε παίρνει ούτε πονοκέφαλο να έχεις που λέει ο λόγος.
Η αγωνία, λοιπόν, κάθε λεπτό ήταν τεράστια.
Τί έχεις να πείς για την Ομάδα Mini Transat που δημιουργήθηκε στο Facebook και κάλυπτε τον αγώνα;
Είναι μία θλιβερή ιστορία και θα σου πω γιατί. Από την αρχή μας απασχόλησε αυτή η ομάδα που όπως αντιλαμβάνομαι έφτιαξε κάποιος που ναί μεν είχε πάρει παλιότερα εκκίνηση στον αγώνα, δυστυχώς όμως λόγω ζημιάς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πρώτη-δεύτερη μέρα.
Δεν θέλαμε να δώσουμε έκταση, άλλωστε είχαμε πολύ σοβαρότερα θέματα που μας απασχολούσαν. Καλά τα social media, αλλά τί να τα κάνεις αν πχ το σκάφος δεν είναι έτοιμο να ξεκινήσει;
Έτσι δεν δώσαμε αρκετή σημασία. Στην πορεία όμως και αφότου δόθηκε η εκκίνηση υπήρχε αρκετή παραπληροφόρηση σχετικά με όλο αυτό. Ο ίδιος ο διαχειριστής της σελίδας δεν είχε ποτέ την παραμικρή επικοινωνία με τον Μάρκο, δεν ήξερε ποιός ήταν ο σκοπός του, δεν ήξερε καν, όπως δεν ήξερε κανείς μας, τις πραγματικές συνθήκες που επικρατούσαν εκεί έξω. Και δεν είναι μόνο ο καιρός. Είναι εύκολο να ‘τρέχεις’ έναν αγώνα μέσω υπολογιστή. Για πήγαινε όμως εκεί, να είσαι μόνος, να μη μπορείς να κοιμηθείς, να πρέπει να λαμβάνεις υπ’ όψιν και την τελευταία λεπτομέρεια γνωρίζοντας ότι το παραμικρό λάθος μπορεί να φέρει το χειρότερο…
Όποιος παρακολουθούσε εκείνες τις ημέρες έβλεπε καταρχήν ότι υπήρχε διαφορά στις καιρικές συνθήκες ανάμεσα σε αυτό που βλέπαμε εμείς στον υπολογιστή και τις πληροφορίες που παίρναμε από τα σκάφη της επιτροπής που ακολουθούσαν τον αγώνα. Μία καθυστέρηση, ένα κόψιμο στην ταχύτητα δεν είναι πάντα αποτέλεσμα κακού τριμαρίσματος ή λάνθασμένης τακτικής όπως ίσως φαντάζεται κανείς. Μπορεί να έχει πέσει σε μία καταιγίδα, μπορεί να έχει πάθει μία ζημιά, μπορεί απλά να τον έχει πάρει κι ο ύπνος τον άλλο. Δεν είμαστε εκεί για να ξέρουμε και σίγουρα δεν είμαστε εμείς αυτοί οι οποίοι το αντιμετωπίζουμε.
Μιλάμε για έναν solo αγώνα 4.000+ ναυτικά μίλια. Δεν χρειάζεται να το έχεις κάνει για να μπορείς να καταλάβεις τα στοιχειώδη.
Δυστυχώς πολύς κόσμος πίστεψε ότι αυτή ήταν κάποια επίσημη σελίδα του Μάρκου ή ότι είχε οποιαδήποτε σχέση με τη διοργάνωση. Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει.
Δεν νομίζω ότι έκανε ζημιά στην προσπάθεια του Μάρκου γιατί η δουλειά και ο στόχος του Μάρκου δεν είχε να κάνει με τα social media. Σκοπός του Μάρκου ήταν να τερματίσει τον αγώνα και τα κατάφερε. Ό,τι και αν έγραψε κάποιος, αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει.
Πες μας λίγα λόγια για τον τερματισμό, πώς ένιωσες όταν είδες ότι τερμάτισε;
Χοροπηδούσα από τη χαρά μου! Μιλώντας με έναν δικό μου άνθρωπο εκείνη την ώρα μου λέει ‘Πώς κάνεις έτσι; Λες και τερμάτισες εσύ.’ Μα φυσικά και ένιωσα λες και είχα τερματίσει εγώ! Ήταν απερίγραπτη η χαρά που ένιωσα όταν τον είδα έξω στη στεριά! Περάσαμε από τόσο δύσκολες καταστάσεις, τόσο αντίξοες συνθήκες και δεν μπορώ καν να φανταστώ αυτά που έζησε ο ίδιος ο Μάρκος που έτρεχε. Είναι δυνατόν να μην ενθουσιαστείς; Ξαφνικά όλα τα εμπόδια ήταν σαν να μην υπήρχαν ποτέ!
Δεν κατάφερα να είμαι εκεί κι έτσι περίμενα πώς και πώς να επιστρέψει ο Μάρκος και παρέα με όσους ήταν πιο κοντά σε όλη αυτή την προσπάθεια να το γιορτάσουμε. Άλλωστε κι ο ίδιος και στα Κανάρια και στη Μαρτινίκα το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν αυτό ‘δεν το πιστεύω ότι δεν κατάφερες να είσαι εδώ.’
Εδώ στην Αθήνα σχεδιάζαμε να κάνουμε μια γιορτή. Είχαμε όλοι προσπαθήσει γι’ αυτό, είχαμε όλοι δώσει ο καθένας ό,τι μπορούσε για αυτή τη στιγμή. Είναι δυνατόν μετά από τόσο κόπο και αγωνία να μη χαρείς και να μη θες να το γιορτάσεις;
Δυστυχώς βέβαια στο τέλος τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε, δεν θα ήθελα όμως να επεκταθώ περισσότερο πάνω σ’ αυτό. Ήταν κάτι που δεν σου κρύβω ότι προσωπικά με απογοήτευσε πολύ.
Κλείνοντας τί θα ήθελες να κρατήσεις από όλο αυτό και τί θα ήθελες να πείς και στον κόσμο που μας διαβάζει;
Τόσο ως ΕΝΑΛΙΟΝ όσο και η ίδια προσωπικά που βρέθηκα εκεί είμαστε πολύ χαρούμενοι που βοηθήσαμε σε αυτή την σημαντική προσπάθεια. Ο Μάρκος είναι ένας εξαιρετικός ιστιοπλόος και η επίδοσή του στον αγώνα αυτό είναι σημαντική όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά για την ελληνική ιστιοπλοΐα συνολικά. Ελπίζω να εμπνεύσει κι άλλους.
Φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί χωρίς και τη βοήθεια των χορηγών του. Η εταιρεία AT&T, η Kakitsis Sails, η X-SolarMarine, το Ίδρυμα Λασκαρίδη, το Πανεπιστήμιο Caltech, η Rigging Matters, η εταρεία SEATEX, η Theros Gr, η Ομίχλη Crew, η Neptune Lines, η Perga Musto, EcoBambou, Καλάβριας και φυσικά η Ε.Α.Θ. που επίσης το υποστήριξε όλο αυτό με πολλά περισσότερα από μία οικονομική ενίσχυση, αλλά και όλος ο κόσμος και οι φίλοι του Μάρκου που τον στήριξαν με τον οποιονδήποτε τρόπο μπορούσε ο καθένας, όλοι συνέβαλαν σε αυτή την προσπάθεια κι η υποστήριξη όλων ήταν εξίσου σημαντική. Ακόμη και του Ομίλου πριν αποφασίσει να αλλάξει στάση.
Θα πρέπει στην Ελλάδα να καταλάβουμε λίγο περισσότερο ότι είναι ωραίο να χαιρόμαστε με την επιτυχία ενός αθλητή – του όποιου αθλητή, σε όποιο άθλημα – αυτός ο αθλητής όμως που καταφέρνει να ξεφύγει και να βρεθεί ψηλά, χρειάζεται την υποστήριξη όλων μας. Οι δυσκολίες που συναντούν στο δρόμο για την κορυφή είναι πάρα πολλές και δεν αρκεί να λέμε ότι είμαστε περήφανοι με το αποτέλεσμα.
Από την άλλη και οι ίδιοι οι αθλητές θα πρέπει να αντιλαμβάνονται την ουσία μίας χορηγίας για αυτόν που την προσφέρει. Δεν ξέρω γιατί στην Ελλάδα πολλοί αντιλαμβάνονται τη χορηγία ως δωρεά και αναφέρομαι και στις δύο πλευρές.
Η χορηγία γεννά υποχρεώσεις για τον αθλητή κι εκεί είναι που πραγματικά θα πρέπει να δείξει αυτό που λέμε ‘επαγγελματισμό’ και σε αυτό περικλείονται πολλά περισσότερα από την αθλητική επίδοση αυτή καθ’ αυτή.
Δίνει όμως και ευκαιρία στον χορηγό να αναδείξει την ταυτότητά του μέσα από κάτι που στο τέλος δεν είναι τίποτα λιγότερο από μία κοινή προσπάθεια.
Ίσως φταίει και το άθλημα. Δεν είναι ποδόσφαιρο. Στην Ελλάδα όμως, με αυτή την ακτογραμμή; Ελπίζω γρήγορα να αναστρέψουμε αυτή την εικόνα και για αυτό θα πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι και να δούμε κι άλλες πολλές και σημαντικές επιτυχίες!
